ฝืนยิ้ม...ปั้นหน้า...ไปก็เจ็บ
สุดเก็บ...ความช้ำ...แล้วหนา
ขอร้อง...ร้องไห้...ออกมา
เมื่อเธอ...ลับตา...จากไป
สะอื้น...ขื่นขม...ตรมเศร้า
กอดเข่า...เงียบเหงา...ร่ำไห้
เธอเห็น...เธออาจ...สะใจ
แต่มัน...ไม่ไหว...จริงจริง
*******************
ทรุดร่าง...กอดเข่า...ใจช้ำ
กับคำ...ว่าลา...ลาก่อน
เธอตัด...ปัดรัก...อาวรณ์
เธอสอน...ให้เจ็บ...หัวใจ
ฝืนทน..กลั้นไว้...ไม่อยู่
ยิ่งเห็น...เธอคู่...เคียงใกล้
กับคน...ที่เธอ...มีใจ
คนไม่...มีใคร...สุดทน
************************
แสร้งยิ้ม...กลบเกลื่อน...ความหม่น
หัวใจ...เจ็บซ้น...ร่ำไห้
ลับหลัง...ร่างเขา...จากไกล
ปล่อยใจ...ร้องไห้...ออกมา
ฝืนกลั้น...เอาไว้...ไม่ได้
เพระใจ...ไม่ใช่..หินผา
มันแค่...ก้อนเนื้อ...ขาดยา
จะให้...แกร่งกล้า...อย่างไร
************************
ฉันกลั้นน้ำตา...ไว้ไม่ได้
จึงต้องร่ำไห้...อย่างนี้
ทรุดร่าง...อ่อนล้า...อยู่หลายนาที
ตั้งแต่คนดี...มาบอกลา
จะให้ฝืนยิ้ม...นาน-นาน...ได้อย่างไร
เพราะว่าหัวใจ...ฉันไม่ใช่...หินผา
แค่ก้อนเนื้อเท่ากำมือ...ที่ดึงดื้อ...ตลอดเวลา
จะไม่ให้มันทรมา...เจ็บปวด...ได้เช่นไร
************************
ปั้นหน้า...ไม่เจ็บ...ทนฝืน
สะอื้น...ขื่นทรวง...กลั้นไว้
แต่บอก...ให้ฉัน...ตัดใจ
ฝืนต่อ...ไม่ไหว...จริง-จริง
ฉันรัก...รักเธอ...เป็นกอบ
ฉันหอบ...แต่รัก...เธอนิ่ง
ฉันหวัง...อ้อมกอด...อุ่นอิง
เธอทิ้ง...คำตัด...ขาดใย
ไม่มี...อะไร...ทดแทน
อ้อมแขน...เคยกอด...เธอให้
ยังคง...จดจำ...ฝังใจ
ฉันทำ...ไม่ได้...ลืมเธอ
************************
สุดเก็บ...ความช้ำ...แล้วหนา
ขอร้อง...ร้องไห้...ออกมา
เมื่อเธอ...ลับตา...จากไป
สะอื้น...ขื่นขม...ตรมเศร้า
กอดเข่า...เงียบเหงา...ร่ำไห้
เธอเห็น...เธออาจ...สะใจ
แต่มัน...ไม่ไหว...จริงจริง
*******************
ทรุดร่าง...กอดเข่า...ใจช้ำ
กับคำ...ว่าลา...ลาก่อน
เธอตัด...ปัดรัก...อาวรณ์
เธอสอน...ให้เจ็บ...หัวใจ
ฝืนทน..กลั้นไว้...ไม่อยู่
ยิ่งเห็น...เธอคู่...เคียงใกล้
กับคน...ที่เธอ...มีใจ
คนไม่...มีใคร...สุดทน
************************
แสร้งยิ้ม...กลบเกลื่อน...ความหม่น
หัวใจ...เจ็บซ้น...ร่ำไห้
ลับหลัง...ร่างเขา...จากไกล
ปล่อยใจ...ร้องไห้...ออกมา
ฝืนกลั้น...เอาไว้...ไม่ได้
เพระใจ...ไม่ใช่..หินผา
มันแค่...ก้อนเนื้อ...ขาดยา
จะให้...แกร่งกล้า...อย่างไร
************************
ฉันกลั้นน้ำตา...ไว้ไม่ได้
จึงต้องร่ำไห้...อย่างนี้
ทรุดร่าง...อ่อนล้า...อยู่หลายนาที
ตั้งแต่คนดี...มาบอกลา
จะให้ฝืนยิ้ม...นาน-นาน...ได้อย่างไร
เพราะว่าหัวใจ...ฉันไม่ใช่...หินผา
แค่ก้อนเนื้อเท่ากำมือ...ที่ดึงดื้อ...ตลอดเวลา
จะไม่ให้มันทรมา...เจ็บปวด...ได้เช่นไร
************************
ปั้นหน้า...ไม่เจ็บ...ทนฝืน
สะอื้น...ขื่นทรวง...กลั้นไว้
แต่บอก...ให้ฉัน...ตัดใจ
ฝืนต่อ...ไม่ไหว...จริง-จริง
ฉันรัก...รักเธอ...เป็นกอบ
ฉันหอบ...แต่รัก...เธอนิ่ง
ฉันหวัง...อ้อมกอด...อุ่นอิง
เธอทิ้ง...คำตัด...ขาดใย
ไม่มี...อะไร...ทดแทน
อ้อมแขน...เคยกอด...เธอให้
ยังคง...จดจำ...ฝังใจ
ฉันทำ...ไม่ได้...ลืมเธอ
************************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น