บักทึกรักในใจดิน

รูปภาพของฉัน
ดินหญ้ากาช้ำ..ฝากคำพร่ำบ่น..สู่สายตาชน..ที่ซ้นทางใจ..กลอนจากใจดิน..หญ้าชินร้าวไหว..การ่ำอาลัย..ช้ำในดวงมาลย์

วันอังคารที่ 27 กรกฎาคม พ.ศ. 2553

เหตุผลมากมาย..ที่บอกไม่ได้..ว่าเพราะอะไรต้องไกลจากเธอ

ที่ทำให้เธอ...เจ็บปวดในวันนี้
เพราะอาจ...ไม่มีวันหน้า
ไม่อยากให้เธอ...คร่ำครวญหา
ไม่อยากได้น้ำตา...ของเธอก่อนสิ้นใจ

จึงทำเลว...ให้เธอได้เกลียด
และไม่ขอเฉียด...มาเข้าใกล้
ให้เธอเกลียดฉัน...เมินฉันดีกว่าปล่อยให้รักต่อไป
เพราะไม่อยากรั้งหัวใจเธอไว้...กับฉันเพียงผู้เดียว
*****************************
พอกันที...เธอบอก...ยังก้องหู
ใจก็รู้...เราผิด...ผิดหนักหนา
แต่ไม่อยาก...ให้เธอ...เสียน้ำตา
เมื่อเวลา...ที่ฉัน...ต้องจากไกล

ยอมโหดร้าย...กับเธอ...ในวันนี้
มันคงดี...กว่าปล่อย...รักเอาไว้
ให้ผลิบาน...สานฝัน...เธอต่อไป
แล้วต้องลา...ร้างไกล...เมื่อสิ้นลม
***************************
ลืมฉัน...เสียเถิด...เธอจ๋า
แม้หนาว...น้ำตา...เพียงไหน
ฉันก้อ...ขอเดิน...จากไป
ด้วยใจ...เจ็บช้ำ...เช่นเธอ

อยากอยู่...อยากเคียง...อยากคว้า
อยากกลับ...คืนมา...เสมอ

แต่ไม่...อาจฉุด...รั้งเธอ
มาเจอ...กับความ...ทุกข์ใจ

เมื่อวัน...ที่ฉัน...ลาโลก
ฉันอยาก...เห็นเธอ...สดใส
อยากเห็น...เธอมี...ใครใคร
จึงต้อง...ร้างไกล...ลืมเธอ
***************************
เห็นเธอเจ็บ...เจียนตาย...ใจยิ่งห่วง
แต่หมดดวง...จะผูก...พันเธอได้
ขอโทษเธอ...อีกครั้ง...โปรดเข้าใจ
รักที่บอก...เธอไป...ยังอยู่ดี

แต่หน้าที่...บีบคั้น...จนฉันเจ็บ
ต้องกลืนเก็บ...รักเรา...ไว้แบบนี้
ให้เธอเกลียด...ชังฉัน...อย่าปรานี
หากว่ามัน...พอที่...จะทดแทน
**********************
ขออะไร...อย่างได้ไหม
เพื่อยืนยันใจ...ที่ว่ารัก...ฉันนักหนา
ขอให้เธอ...ไปให้พ้น...อย่ากลับมา
ฉันไม่อยากเห็นหน้า...ไม่ต้องการความสงสาร...ห่วงอาลัย

ขอแค่นี้...จริงจริง
ขอให้ทิ้ง...ฉันคนโซ...เอาไว้
และก็ไม่ต้องถาม...ว่าเหตุผล...มันคืออะไร
แค่ทำตามคำขอ....ที่บอกไปเท่านั้น...เท่านั้นเอง
****************************
รักเธอ...เป็นหนึ่ง...เสมอ
เพื่อเธอ...ฉันยอม...ใจร้าย
ชีวิต...สั้นนัก...ยอดชาย
ต้องตาย...ต้องทิ้ง...เธอตรม

ไม่อยาก...รั้งเธอ...ให้เจ็บ
ต้องเก็บ...ความรัก...ขื่นขม
ไปเถิด...ที่รัก...เคยชม
จงถม...ทับฝัน...พันคืน
**********************
เมื่อห่างแล้ว...แต่ใจ...ไม่ห่างลับ
ยังคงจับ...ภาพฝัน...เมื่อวันเก่า
ที่จำจาก...มิใช่...ว่าใจเบา
แต่สุดที่...จะเป่า...ทุกข์เข้ามา

ด้วยหน้าที่...จำเป็น...เหลือเกินเจ้า
ต้องแบกเศร้า...กลืนเจ็บ...ดั่งคนบ้า

แทบแดดิ้น...สิ้นเจ้า...จำใจลา
ดั่งสายฟ้า...แกล้งผ่า...ลงกลางใจ

สมควรกลัว...ทรวงพี่...สมควรแล้ว
ที่ไม่แน่ว...แน่รัก...ซ้ำผลักไส
แต่หนึ่งคำ...เพียงย้ำ...ซึ่งความนัย
ยังรักเจ้า...แม้ไกล...ใจไม่ลืม

******************************
จากเธอมา...ใช่ว่า...ไม่รักหลง
แต่จำปลง...ตัดขาด...อย่างหมองไหม้

ทิ้งไว้เพียง...รูปเงา...แล้วจากไกล
ทั้งที่รัก...ในใจ...ยังล้นทรวง
************************
มิได้คิด...โกรธเคือง...อันใดเลย
โอ้ใจเอ๋ย...อยากบอก...เธอนักหนา
แต่หมดสิทธิ์...จะเคียง...ข้างกานดา
จึงจากมา...ทั้งที่...รักล้นทรวง

หากว่าน้อง...จำพราก...ด้วยจากตาย
ตัวพี่ชาย...ก็สุด...จะห่วงหวง

อยากไปกอด...ลาเจ้า...โอ้พุ่มพวง
แต่ต้องลวง...หัวใจ...ไม่ไปเจอ

ด้วยหน้าที่...อีกหนึ่ง...ต้องรักษา
ตัดใจลา...ความรัก...เคยเสนอ
หากชาตินี้...ไม่ได้เคียง...ได้บำเรอ
ขอชาติหน้า..นะเออ...ได้คู่เคียง
********************************
ยังไง...ก็ได้..ขอเธอสุข
ไม่มีทุกข์...ในรัก...ที่ให้ฉัน
ถ้าเธอเกลียด...ฉันอย่าง...ที่พูดกัน
ขอบคุณสวรรค์...ที่ทำให้เธอ...ปวดร้าวใจ

และเพื่อ...ให้เธอ...เป็นสุขดี
ต้องเลว...แบบนี้...เพื่อหวังให้
เธอมี...ชีวิต...อยู่ต่อไป
ไม่ห่วง...ไม่อาลัย...เมื่อฉันลา
*****************************
เกลียดเธอแล้ว...คนดี...จงลี้หลบ
อย่ามาพบ...อย่ามาเจอ...อีกเลยหนา
ฉันเกลียดเธอ...จำไว้...ในอุรา
ไม่อยากทน...คบหา...อีกต่อไป

จงหันหลัง...จากไป...ให้ไกลเถิด
รักที่เกิด...ระหว่างเรา...ฝังมันไว้
เหตุผลรู้...แล้วจะสำ...คัญอะไร
รู้หรือไม่..เธอก็ต้อง...ไปอยู่ดี
**********************

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น