จะหา...ได้ที่ไหน
ความรู้สึกดี-ดี...ที่เคยให้กับเธอ...แล้วป่นปี้
แหลกสลายไม่เหลือซาก...ให้ติดตามหา...เอ่ยวจี
จะเรียกร้องให้กับมาหาเจ้าของที่...เคยยกเจ้าให้คนอื่นไป...ได้อย่างไร
ความรัก...แห่งข้า
เจ้าไปสิ้นท่า...อยู่ ณ ...ที่แห่งไหน
กลับมาเถิด...กลับมาอยู่กับข้า...เถิดชื่นใจ
อย่าได้แตกสลายร้างไกล...จากข้า...ผู้โง่งม
******************************
ความรักแห่งข้า...
เจ้าจากลา...คนที่ข้า...เคยฝากไว้
ด้วยร่างกาย...บอบช้ำ...ระกำใจ
เจ้าอยู่ ณ... ที่ใด ....ข้ามาตาม
ความรักแห่งข้า...
อย่าเลยหนา...อย่าให้...ใครเขาหยาม
อย่าเตลิด...เปิดรัก...ให้รุกลาม
หยุดนิยาม...โง่เง่า...เถิดเจ้าเอย
***************************
ความรักแห่งข้า...
กลับมาเถิดหนา...อย่าหลง...ไปเฝ้าเขา
เจ้าถูกเขาทิ้งมา...มิใช่หรือ...อย่ามัวเมา
ไปหลงเงา...เฝ้าปองเขา...ให้ร้าวใจ
ความรักแห่งข้า...
อย่าหวังในสิ่ง...ที่ไม่มีวันได้มา...จะได้ไหม
กลับมาหาข้าเถิด...มาอยู่กับข้า..อย่าร้างไกล
ข้าสัญญาว่า...จะไม่ปล่อยเจ้าไป...ให้ใครหยามได้อีกเลย
******************************
ความรักแห่งข้า..
เจ้าเลือนลา...ร่วงหล่น...อยู่หนไหน
กลับมาสู๋...ทรวงข้า...เถิดโดยไว
อย่าถลา...ไปไกล...ให้ใครเจอ
ความรักแห่งข้า...
กลับมาสู่...อุรา...อย่าพลั้งเผลอ
เริงหลงคำ...ป้อยอ...พอแล้วเออ
ฤทัยข้า..ช้ำเจ่อ...เกินเยียวยา
****************************
เหนื่อยแรงสิ้นหวัง...
อยู่ในภวังค์...ดั่งคนพร่ำเพ้อ
เที่ยวตามหา...รักสลาย...ไม่เจอะเจอ
ชะแง้ชะเง้อ...ก้องกู่...อยู่ที่ใด
ความรักแห่งข้า...
เจ้าไปหลบหน้า...อยู่ที่ไหน
กลับมาหาข้าเถิด...อย่าหนีไกล
จากนี้ไป...ข้าจะไม่...ทำเจ้าตรม
****************************
ตะโกนก้อง...ร้องหา...เจ้าความรัก
เจ้าไปโทรม...ทรุดหนัก...อยู่ที่ไหน
ข้ามารับ...เจ้ากลับ...สู่หัวใจ
ที่เปี่ยมไป...ด้วยไอ...ความอาทร
มิมีที่...ใดแล้ว...จะสมสุข
เท่ากับการ...ซ่อนซุก...ทรวงสมร
แห่งข้าที่...ผลักดัน...เจ้าจากจร
สู๋สิงขร...ฤทัย...ชายเย็นชา
กลับมาเถิด...กลับมา...สู่ฤทัย
อย่าโหยไห้...คิดถึง...คะนึงหา
ถึงคนแล้ง...น้ำใจ...ไร้เมตตา
กลับมาสู่...ทรวงข้า...เถิดรักเอย
**********************************
ความรักแห่งข้า...
จงกลับมา...เถิดหนา...สู่ใจนี้
อย่าเตลิด...ให้ใคร...เขาย่ำยี
อย่าได้หนี...จากข้า...ไปแสนไกล
ความรักแห่งข้า...
เจ้าเห็นหยาด...น้ำตา...ข้าบ้างไหม
ข้าเจ็บปวด...เมื่อเจ้า...นั้นหายไป
หยดน้ำตา...จึงไหล...เคลียแก้มนวล
ความรักแห่งข้า...
ได้โปรดกลับ...มาหา...อย่าไห้หวล
อย่าได้ติด...ตามเขา...อย่าเฝ้าครวญ
หัวใจข้า...เจียนจวน...จะขาดรอน
*****************************
ความรักแห่งข้า...
คืนกลับมา...เถิดหนา...อย่ารอรั้ง
ข้าปวดร้าว...จากแผล...รักพ่ายพัง
เจ้าอย่าจาก...คิดฝัง...ความช้ำใจ
ความรักแห่งข้า...
โปรดคืนมา...สู่ข้า...หน่อยได้ไหม
ขอได้พบ...สบพักตร์...พอชื่นใจ
ว่าท่านมิ...ได้ไกล...ดั่งใจครวญ
ความรักแห่งข้า...
ปรารถนา...ทั้งหมด...ที่ไห้หวล
ท่านจะเมตตาไหม...โปรดทบทวน
หรือจะด่วน...ตัดข้า....หมดเยื่อใย
*************************
จำใส่สมอง...เอาไว้
ฉันไม่มีวัน...กลับไปเคียงข้าง
วันนี้เวลานี้...เราคือคนห่าง
ไม่มีหนทาง...จะมาพบปะ...เจอะเจอกัน
แม้บังเอิญผ่านมา...
ถูกสังคมนำพา...สุดผลิกผัน
หัวใจดวงนี้...ก็ไม่หมายเกี่ยวพัน
เพราะว่าหัวใจของฉัน....มันไม่เคยคิดรักเธอ
****************************
กลับไป...ให้เปลืองแรง
ทนแสแสร้ง...ต่อไม่ไหว
ฝืนมานานแล้ว...โปรดเข้าใจ
สี่ห้องฤทัย...ไม่เคยรักเธอ
************************
องุ่นเปรี้ยว...ชนิดเธอ
คงเจอหรอก...คนดีเลิศฟ้า
ผู้หญิงอย่างฉัน...ที่เกลื่อนตา
ก็เลือกเป็น...ใช่ว่า...จะง่ายไป
อย่างเช่น...ไม่เลือกรักเธอ
ถึงไปทำท่าเหม่อ...หรือไม่ใช่
พอจี้ใจดำหน่อย...ก็โกรธเป็นไฟ
กล่าวหากันได้...ว่าฉันกากี
หาง่าย...อย่างเธอว่า
คงไม่ทนปั้นหน้า...อยู่อย่างนี้
เพราะหา...ไม่ง่ายนะซี
จึงบ่นเป็นหมีแบบนี้...เชอะผู้ชาย
***************************
ต้นรักที่เธอก่อ...
พะเน้าพะนอ...จนคลื่นไส้
ราร้าง...ห่างหัวใจ
ก็ดีแล้วไง...ไม่เหนื่อยแรง
เททุ่ม...เพื่อหวังหน่อ
ให้ต้นรักแตกกอ...ความเสแสร้ง
พอเถอะ...เลิกแสดง
อย่าทำแกล้ง...เป็นรัก...ฉันอีกเลย
***********************
ความรักแห่งข้า...
เจ้าจากลา...ไปแห่งไหน
ข้าเจ็บ...ข้าช้ำใน
เจ้าไกล...เพราะใดกัน
ความรักท่านเอย...
ไยเฉย...ไม่เสกสันต์
ไยร้าย..หมายชีวัน
หมายบั่น...ให้วางวาย
************************
ความรักแห่งข้า...
เจ้าหายหน้า...จากข้า...นี่ไปไหน
รู้หรือเปล่า...ข้าเจ็บ...ข้าเหงาใจ
ตั้งแต่ท่าน...จากไกล...ไม่กลับมา
ความรักท่านเอย...
ไยละเลย...จากข้า...สุดเอื้อมคว้า
สิ้นเยื่อใย...หรือไร้...ซึ่งเมตตา
จึงจากข้า...ผู้ภักดิ์...ท่านสุดใจ
**********************
ความรัก...เลือนหาย
เร้นกาย...บ่ายหน้า
ความรัก...นิทรา
เลือนข้า...ไม่แล
ความรัก...เจ้าขา
ปล่อยข้า...ท้อแท้
ทิ้งร่าง...ล้มแผ่
พ่ายแพ้...รักกลาย
**************************
ไม่ได้อยาก...เป็นยูง...ที่สูงเกิน
อยากร่วมเดิน...เคียงข้าง...ผู้เอื้อมคว้า
ไยจึงตัด...หักรัก...แล้วหลบตา
หรือชั่งหน้า...กันแล้ว...จึงตัดใย
มาทำให้...หัวใจ...ฉันไหวอ่อน
แล้วก็ย้อน...คำเหน็บ...นี้มาให้
ว่าไม่เหมาะ...ไม่สม...จงข่มใจ
รู้บ้างไหม...โคลนตม...ฉันรักจริง
**********************
ความรู้สึกดี-ดี...ที่เคยให้กับเธอ...แล้วป่นปี้
แหลกสลายไม่เหลือซาก...ให้ติดตามหา...เอ่ยวจี
จะเรียกร้องให้กับมาหาเจ้าของที่...เคยยกเจ้าให้คนอื่นไป...ได้อย่างไร
ความรัก...แห่งข้า
เจ้าไปสิ้นท่า...อยู่ ณ ...ที่แห่งไหน
กลับมาเถิด...กลับมาอยู่กับข้า...เถิดชื่นใจ
อย่าได้แตกสลายร้างไกล...จากข้า...ผู้โง่งม
******************************
ความรักแห่งข้า...
เจ้าจากลา...คนที่ข้า...เคยฝากไว้
ด้วยร่างกาย...บอบช้ำ...ระกำใจ
เจ้าอยู่ ณ... ที่ใด ....ข้ามาตาม
ความรักแห่งข้า...
อย่าเลยหนา...อย่าให้...ใครเขาหยาม
อย่าเตลิด...เปิดรัก...ให้รุกลาม
หยุดนิยาม...โง่เง่า...เถิดเจ้าเอย
***************************
ความรักแห่งข้า...
กลับมาเถิดหนา...อย่าหลง...ไปเฝ้าเขา
เจ้าถูกเขาทิ้งมา...มิใช่หรือ...อย่ามัวเมา
ไปหลงเงา...เฝ้าปองเขา...ให้ร้าวใจ
ความรักแห่งข้า...
อย่าหวังในสิ่ง...ที่ไม่มีวันได้มา...จะได้ไหม
กลับมาหาข้าเถิด...มาอยู่กับข้า..อย่าร้างไกล
ข้าสัญญาว่า...จะไม่ปล่อยเจ้าไป...ให้ใครหยามได้อีกเลย
******************************
ความรักแห่งข้า..
เจ้าเลือนลา...ร่วงหล่น...อยู่หนไหน
กลับมาสู๋...ทรวงข้า...เถิดโดยไว
อย่าถลา...ไปไกล...ให้ใครเจอ
ความรักแห่งข้า...
กลับมาสู่...อุรา...อย่าพลั้งเผลอ
เริงหลงคำ...ป้อยอ...พอแล้วเออ
ฤทัยข้า..ช้ำเจ่อ...เกินเยียวยา
****************************
เหนื่อยแรงสิ้นหวัง...
อยู่ในภวังค์...ดั่งคนพร่ำเพ้อ
เที่ยวตามหา...รักสลาย...ไม่เจอะเจอ
ชะแง้ชะเง้อ...ก้องกู่...อยู่ที่ใด
ความรักแห่งข้า...
เจ้าไปหลบหน้า...อยู่ที่ไหน
กลับมาหาข้าเถิด...อย่าหนีไกล
จากนี้ไป...ข้าจะไม่...ทำเจ้าตรม
****************************
ตะโกนก้อง...ร้องหา...เจ้าความรัก
เจ้าไปโทรม...ทรุดหนัก...อยู่ที่ไหน
ข้ามารับ...เจ้ากลับ...สู่หัวใจ
ที่เปี่ยมไป...ด้วยไอ...ความอาทร
มิมีที่...ใดแล้ว...จะสมสุข
เท่ากับการ...ซ่อนซุก...ทรวงสมร
แห่งข้าที่...ผลักดัน...เจ้าจากจร
สู๋สิงขร...ฤทัย...ชายเย็นชา
กลับมาเถิด...กลับมา...สู่ฤทัย
อย่าโหยไห้...คิดถึง...คะนึงหา
ถึงคนแล้ง...น้ำใจ...ไร้เมตตา
กลับมาสู่...ทรวงข้า...เถิดรักเอย
**********************************
ความรักแห่งข้า...
จงกลับมา...เถิดหนา...สู่ใจนี้
อย่าเตลิด...ให้ใคร...เขาย่ำยี
อย่าได้หนี...จากข้า...ไปแสนไกล
ความรักแห่งข้า...
เจ้าเห็นหยาด...น้ำตา...ข้าบ้างไหม
ข้าเจ็บปวด...เมื่อเจ้า...นั้นหายไป
หยดน้ำตา...จึงไหล...เคลียแก้มนวล
ความรักแห่งข้า...
ได้โปรดกลับ...มาหา...อย่าไห้หวล
อย่าได้ติด...ตามเขา...อย่าเฝ้าครวญ
หัวใจข้า...เจียนจวน...จะขาดรอน
*****************************
ความรักแห่งข้า...
คืนกลับมา...เถิดหนา...อย่ารอรั้ง
ข้าปวดร้าว...จากแผล...รักพ่ายพัง
เจ้าอย่าจาก...คิดฝัง...ความช้ำใจ
ความรักแห่งข้า...
โปรดคืนมา...สู่ข้า...หน่อยได้ไหม
ขอได้พบ...สบพักตร์...พอชื่นใจ
ว่าท่านมิ...ได้ไกล...ดั่งใจครวญ
ความรักแห่งข้า...
ปรารถนา...ทั้งหมด...ที่ไห้หวล
ท่านจะเมตตาไหม...โปรดทบทวน
หรือจะด่วน...ตัดข้า....หมดเยื่อใย
*************************
จำใส่สมอง...เอาไว้
ฉันไม่มีวัน...กลับไปเคียงข้าง
วันนี้เวลานี้...เราคือคนห่าง
ไม่มีหนทาง...จะมาพบปะ...เจอะเจอกัน
แม้บังเอิญผ่านมา...
ถูกสังคมนำพา...สุดผลิกผัน
หัวใจดวงนี้...ก็ไม่หมายเกี่ยวพัน
เพราะว่าหัวใจของฉัน....มันไม่เคยคิดรักเธอ
****************************
กลับไป...ให้เปลืองแรง
ทนแสแสร้ง...ต่อไม่ไหว
ฝืนมานานแล้ว...โปรดเข้าใจ
สี่ห้องฤทัย...ไม่เคยรักเธอ
************************
องุ่นเปรี้ยว...ชนิดเธอ
คงเจอหรอก...คนดีเลิศฟ้า
ผู้หญิงอย่างฉัน...ที่เกลื่อนตา
ก็เลือกเป็น...ใช่ว่า...จะง่ายไป
อย่างเช่น...ไม่เลือกรักเธอ
ถึงไปทำท่าเหม่อ...หรือไม่ใช่
พอจี้ใจดำหน่อย...ก็โกรธเป็นไฟ
กล่าวหากันได้...ว่าฉันกากี
หาง่าย...อย่างเธอว่า
คงไม่ทนปั้นหน้า...อยู่อย่างนี้
เพราะหา...ไม่ง่ายนะซี
จึงบ่นเป็นหมีแบบนี้...เชอะผู้ชาย
***************************
ต้นรักที่เธอก่อ...
พะเน้าพะนอ...จนคลื่นไส้
ราร้าง...ห่างหัวใจ
ก็ดีแล้วไง...ไม่เหนื่อยแรง
เททุ่ม...เพื่อหวังหน่อ
ให้ต้นรักแตกกอ...ความเสแสร้ง
พอเถอะ...เลิกแสดง
อย่าทำแกล้ง...เป็นรัก...ฉันอีกเลย
***********************
ความรักแห่งข้า...
เจ้าจากลา...ไปแห่งไหน
ข้าเจ็บ...ข้าช้ำใน
เจ้าไกล...เพราะใดกัน
ความรักท่านเอย...
ไยเฉย...ไม่เสกสันต์
ไยร้าย..หมายชีวัน
หมายบั่น...ให้วางวาย
************************
ความรักแห่งข้า...
เจ้าหายหน้า...จากข้า...นี่ไปไหน
รู้หรือเปล่า...ข้าเจ็บ...ข้าเหงาใจ
ตั้งแต่ท่าน...จากไกล...ไม่กลับมา
ความรักท่านเอย...
ไยละเลย...จากข้า...สุดเอื้อมคว้า
สิ้นเยื่อใย...หรือไร้...ซึ่งเมตตา
จึงจากข้า...ผู้ภักดิ์...ท่านสุดใจ
**********************
ความรัก...เลือนหาย
เร้นกาย...บ่ายหน้า
ความรัก...นิทรา
เลือนข้า...ไม่แล
ความรัก...เจ้าขา
ปล่อยข้า...ท้อแท้
ทิ้งร่าง...ล้มแผ่
พ่ายแพ้...รักกลาย
**************************
ไม่ได้อยาก...เป็นยูง...ที่สูงเกิน
อยากร่วมเดิน...เคียงข้าง...ผู้เอื้อมคว้า
ไยจึงตัด...หักรัก...แล้วหลบตา
หรือชั่งหน้า...กันแล้ว...จึงตัดใย
มาทำให้...หัวใจ...ฉันไหวอ่อน
แล้วก็ย้อน...คำเหน็บ...นี้มาให้
ว่าไม่เหมาะ...ไม่สม...จงข่มใจ
รู้บ้างไหม...โคลนตม...ฉันรักจริง
**********************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น