หลั่งน้ำตา..ใต้ไทรโศก
แต่งโดย ดินหญ้ากาช้ำ
---------------------
อ่านจดหมาย...ลายสือ...พี่สลัก
ว่ายังรัก...น้องมั่น...ไม่ห่างหาย
พี่ยังอยู่...คู่น้อง...ไม่เสื่อมคลาย
อย่าเสียดาย...ที่ห่าง...ร้างหัวใจ
จดหมายรัก...เพียรเขียน...ก่อนสิ้นลม
ที่พี่นั้น...เพาะบ่ม...เอามาให้
เขียนล่วงหน้า....ลวงน้อง...ก่อนจากไกล
หลั่งน้ำตา...อาลัย...ใต้ไทรครวญ
********************
ฤทัยหวน...จวนเจียน...จะขาดใจ
โอ้หทัย...ของพี่...ช่างเหหวน
มาลวงหลอก...บอกรัก...แบบทิ้งทวน
แล้วรีบด่วน...จากลา...ทิ้งเยื่อใย
รู้ทีหลัง...เข่าทรุด...ลงร่ำร้อง
น้ำตานอง...กองกระดูก...ที่เหลือให้
มิทันลา...มิทันเอ่ย...ทันทำใจ
พี่ก็ไกล...ไปเสียแล้ว...แน่วแน่ทรวง
ณ ต้นไทร...เจ้าเอ๋ย...เคยเชยชื่น
บัดนี้ยื่น...ความช้ำ...สู่เหวห้วง
แห่งความทุกข์...ทดท้อ...สุดตามทวง
นี่หรือดวง...และกรรม...ที่ทำมา
********************
เอื้อมมือไป...หวังไขว่คว้า...อุ่นอ้อมกอด
อยู่ตลอด...ทุกครั้ง...ก็ต้องล้า
ด้วยว่างเปล่า...เป็นนิจ...แน่แก่ตา
ว่าเธอไกล...เกินคว้า...สุดข้างเคียง
จะยิ้มร่า...อย่างไร...กันเล่าหนอ
น้ำตาหลั่ง...ท่วมจอ...สุดจะเถียง
ด้วยอินทร์ยม...พรหมฟ้า...ไม่โอนเอียง
ความช้ำจึง...ลำเลี่ยง....มาสู่ใจ
***********************
ดวงจิตนี้...มั่นหมาย...มีพันธะ
มิต้องการ...อิสระ...อย่างวันนี้
กลับมาเถิด...กลับมา...ร่วมชีวี
ไยมาหนี...ร่างลา...พร่าฤทัย
**********************
น้ำตานอง...หมองเหม่อ...สะอื้นไห้
ด้วยอาลัย...ในรัก...ที่พลิกผัน
เคยครองคู่...เคียงข้าง...แล้วฉับพลัน
ฟ้าก็ดึง...คืนวัน...รักจากไป
เหลือเพียงซาก...แห่งรัก...พร้อมบทโศก
ความวิโยค...ถาโถม...พุ่งเข้าใส่
จะหยัดยืน...ฝืนอยู่...กันอย่างไร
ณ ต้นไทร...เคยชื่น...กลับขื่นทรวง
*********************
พระพายเอย...เคยพัด...รักมามอบ
บัดนี้หอบ...ความโศก...มายื่นให้
พิรุณเอย...เคยหลั่ง...มาโลมใจ
บัดนี้ย่ำ...ซ้ำฤทัย...ยากหยัดยืน
โอ้ไทรเอ๋ย...ไทรงาม...ยามมีรัก
บัดนีีีพัก...รักหาย...จากเคยชื่น
จดหมายลวง...ก่อนจาก...ดุจลูกปืน
ที่กินกลืน...หัวใจ...ให้ระทม
********************
หยุดเวลา...ได้ไหม...อย่าไปต่อ
มิอาจรอ...วันที่...เธอหนีหน้า
ขอได้ไหม...เล่าเทพ...กาลเวลา
ช่วยหยุดที...เถิดหนา...อย่าดำเนิน
อีกไม่กี...อึดใจ...เขาจะสิ้น
จะโบยบิน....จากร่าง...ดั่งเหาะเหิน
ช่วยหยุดก่อน...ได้ไหม...อย่าได้เดิน
ช่วยทำเมิน...ทีเถิด...กาลเวลา
ขอกอดเขา...ให้ชุ่ม...ในหัวใจ
ได้พูดพร่ำ...ปราศรัย...ต่อเถิดหนา
แล้วค่อยฉุด...กระชาก...ดวงวิญญา
ของเขาไป...จากข้า...ผู้ระทม
*********************
แต่งโดย ดินหญ้ากาช้ำ
---------------------
อ่านจดหมาย...ลายสือ...พี่สลัก
ว่ายังรัก...น้องมั่น...ไม่ห่างหาย
พี่ยังอยู่...คู่น้อง...ไม่เสื่อมคลาย
อย่าเสียดาย...ที่ห่าง...ร้างหัวใจ
จดหมายรัก...เพียรเขียน...ก่อนสิ้นลม
ที่พี่นั้น...เพาะบ่ม...เอามาให้
เขียนล่วงหน้า....ลวงน้อง...ก่อนจากไกล
หลั่งน้ำตา...อาลัย...ใต้ไทรครวญ
********************
ฤทัยหวน...จวนเจียน...จะขาดใจ
โอ้หทัย...ของพี่...ช่างเหหวน
มาลวงหลอก...บอกรัก...แบบทิ้งทวน
แล้วรีบด่วน...จากลา...ทิ้งเยื่อใย
รู้ทีหลัง...เข่าทรุด...ลงร่ำร้อง
น้ำตานอง...กองกระดูก...ที่เหลือให้
มิทันลา...มิทันเอ่ย...ทันทำใจ
พี่ก็ไกล...ไปเสียแล้ว...แน่วแน่ทรวง
ณ ต้นไทร...เจ้าเอ๋ย...เคยเชยชื่น
บัดนี้ยื่น...ความช้ำ...สู่เหวห้วง
แห่งความทุกข์...ทดท้อ...สุดตามทวง
นี่หรือดวง...และกรรม...ที่ทำมา
********************
เอื้อมมือไป...หวังไขว่คว้า...อุ่นอ้อมกอด
อยู่ตลอด...ทุกครั้ง...ก็ต้องล้า
ด้วยว่างเปล่า...เป็นนิจ...แน่แก่ตา
ว่าเธอไกล...เกินคว้า...สุดข้างเคียง
จะยิ้มร่า...อย่างไร...กันเล่าหนอ
น้ำตาหลั่ง...ท่วมจอ...สุดจะเถียง
ด้วยอินทร์ยม...พรหมฟ้า...ไม่โอนเอียง
ความช้ำจึง...ลำเลี่ยง....มาสู่ใจ
***********************
ดวงจิตนี้...มั่นหมาย...มีพันธะ
มิต้องการ...อิสระ...อย่างวันนี้
กลับมาเถิด...กลับมา...ร่วมชีวี
ไยมาหนี...ร่างลา...พร่าฤทัย
**********************
น้ำตานอง...หมองเหม่อ...สะอื้นไห้
ด้วยอาลัย...ในรัก...ที่พลิกผัน
เคยครองคู่...เคียงข้าง...แล้วฉับพลัน
ฟ้าก็ดึง...คืนวัน...รักจากไป
เหลือเพียงซาก...แห่งรัก...พร้อมบทโศก
ความวิโยค...ถาโถม...พุ่งเข้าใส่
จะหยัดยืน...ฝืนอยู่...กันอย่างไร
ณ ต้นไทร...เคยชื่น...กลับขื่นทรวง
*********************
พระพายเอย...เคยพัด...รักมามอบ
บัดนี้หอบ...ความโศก...มายื่นให้
พิรุณเอย...เคยหลั่ง...มาโลมใจ
บัดนี้ย่ำ...ซ้ำฤทัย...ยากหยัดยืน
โอ้ไทรเอ๋ย...ไทรงาม...ยามมีรัก
บัดนีีีพัก...รักหาย...จากเคยชื่น
จดหมายลวง...ก่อนจาก...ดุจลูกปืน
ที่กินกลืน...หัวใจ...ให้ระทม
********************
หยุดเวลา...ได้ไหม...อย่าไปต่อ
มิอาจรอ...วันที่...เธอหนีหน้า
ขอได้ไหม...เล่าเทพ...กาลเวลา
ช่วยหยุดที...เถิดหนา...อย่าดำเนิน
อีกไม่กี...อึดใจ...เขาจะสิ้น
จะโบยบิน....จากร่าง...ดั่งเหาะเหิน
ช่วยหยุดก่อน...ได้ไหม...อย่าได้เดิน
ช่วยทำเมิน...ทีเถิด...กาลเวลา
ขอกอดเขา...ให้ชุ่ม...ในหัวใจ
ได้พูดพร่ำ...ปราศรัย...ต่อเถิดหนา
แล้วค่อยฉุด...กระชาก...ดวงวิญญา
ของเขาไป...จากข้า...ผู้ระทม
*********************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น