คงเพราะ...รักเธอ...จนมากไป
จึงทำิิิอะไร...ไม่เคย...เห็นหัว
เพราะว่า...ใจมันกลัว
ว่าจะต้อง...อยู่กับเงาตัว...ดั่งวันวาน
แต่มา...ตอนนี้
ทุกนาที...ที่ทางรัก...เริ่มเหมือนเส้นขนาน
ความเหงา...แปรเปลี่ยน...เป็นความทรมาน
ฉันควรกลับไปซมชาน...ร้างรัก...หรือเฝ้าทน
**************************
ตอบหน่อย...คนดี
ฉันควรรอ...อยู่ตรงนี้...หรือลาร้าง
ควรอยู่ให้เธอ...หยามเหยียด...หรือปล่อยวาง
ช่วยแนะบอก...ชี้ทาง...ให้ฉันที
เพราะตอนนี้...ฉันมืดบอด
แม้ไร้อ้อมกอด....ก็ยังคง...ไม่หน่ายหนี
เฝ้ารักเฝ้ารอ...เธอมา...นานนับปี
เพื่อหวังว่าความดี...อาจชนะ...ซึ่งหัวใจ
*******************************
เรายัง...รักกันอยู่
ฟังดู...ช่างคุ้นหู...ช่างแสนหวาน
จากใจหรือเปล่า...ที่เธอต้องการ
หรือแค่อยาก...เห็นฉันทรมาน...จนสะใจ
เธอรู้...จุดอ่อน...ของฉัน
ว่าคงมั่น...รักเธอ...มากเพียงไหน
เธอถึงกล้า...หลอกให้รัก...แล้วจากไป
เหงาเมื่อไร...ก็กลับมา...แสร้งรักกัน
*********************************
หรือว่ารัก...ที่ฉันให้
มันมากไป...เธอจึง...ได้เมินฉัน
เห็นฉันเป็น...ของตาย...ไร้สำคัญ
จึงได้บั่น...หัวใจ...กันเรื่อยมา
ใช้ความรัก...ของฉัน...เป็นเครื่องมือ
เพื่อจะขึง...ดึงดื้อ...ไม่หรรษา
เอาแต่เย้ย...แต่หยาม...กันทุกครา
ไร้ศรัทธา...ต่อกัน...ดั่งก่อนเคย
***************************
มันคงมาก...ไปใช่ไหม...รักที่ให้
จึงดูเหมือน..ว่าไม่...มีคุณค่า
เพราะมันล้น...จนเธอ...เบื่อระอา
อยากจะหา...หนทาง...คืนให้กัน
เมื่อต้องการ...เพียงเศษ...รักที่ให้
แล้วมาขอ...ทำไม...รักจากฉัน
คน-คนนี้...รักเธอ...เป็นร้อยพัน
เรื่องจะปัน...แบ่งรัก...ทำไม่เป็น
*******************************
สิ่งที่ฉัน...ปรารถนา..พลันมืดดับ
ดั่งผ้าขาว...ถูกฉีกยับ...เฝ้าครวญไห้
ทุ่มเทรัก...กลับต้องร้าง...รักแนบใจ
ด้วยคำว่า...มากไป...หรือไรกัน
รักเป็นหอบ...มอบให้...กลับไร้ค่า
อนิจจา...ฟ้าแกล้ง...แสร้งเย้ยหยัน
ไม่เจียมใจ...หลงใฝ่...ในสัมพันธ์
จึงถูกรัก...ผลักดัน...ให้ระทม
*******************************
หากไม่...ต้องการ...กันแล้ว
ก็จง...เจื้อยแจ้ว...ตัดรัก
อย่ามา...แสร้งฝืน...แล้วหัก
ดั่งผลัก...ฉันสู่...ความตรม
หากรัก...ที่ให้...มากเกิน
จนใจ...ตื้นเขิน...สุดข่ม
ก็บอก...เถิดว่า...นิยม
อารมณ์...แห่งรัก...ไม่มี
รักมาก...จนล้น...รำคาญ
อย่าพาล...ฮึดฮัด...ผละหนี
เพียงเอ่ย...ว่าชัง...ไมตรี
จะได้...หลบลี้...จากไกล
******************************
ไม่เคย...คิดรัก...สักนิด
อย่าคิด...โมเม...ตีค่า
ทั้งใน...ดวงใจ...ดวงตา
ไม่ปรารถนา...สักที
ด้วยมี...แล้วหนึ่ง...ในหรวง
มิใช่...พุ่มพวง...คนนี้
เพราะเขา...คือยอด...นารี
ที่เหมาะ...สมที่...ผูกพัน
แม้รัก...ฉันมาก...แค่ไหน
ก็ไม่...มีวัน...ผลิกผัน
รักเธอ...ได้ดอก...บอกกัน
อย่าคิด...วาดฝัน...เกินตัว
*************************
จึงทำิิิอะไร...ไม่เคย...เห็นหัว
เพราะว่า...ใจมันกลัว
ว่าจะต้อง...อยู่กับเงาตัว...ดั่งวันวาน
แต่มา...ตอนนี้
ทุกนาที...ที่ทางรัก...เริ่มเหมือนเส้นขนาน
ความเหงา...แปรเปลี่ยน...เป็นความทรมาน
ฉันควรกลับไปซมชาน...ร้างรัก...หรือเฝ้าทน
**************************
ตอบหน่อย...คนดี
ฉันควรรอ...อยู่ตรงนี้...หรือลาร้าง
ควรอยู่ให้เธอ...หยามเหยียด...หรือปล่อยวาง
ช่วยแนะบอก...ชี้ทาง...ให้ฉันที
เพราะตอนนี้...ฉันมืดบอด
แม้ไร้อ้อมกอด....ก็ยังคง...ไม่หน่ายหนี
เฝ้ารักเฝ้ารอ...เธอมา...นานนับปี
เพื่อหวังว่าความดี...อาจชนะ...ซึ่งหัวใจ
*******************************
เรายัง...รักกันอยู่
ฟังดู...ช่างคุ้นหู...ช่างแสนหวาน
จากใจหรือเปล่า...ที่เธอต้องการ
หรือแค่อยาก...เห็นฉันทรมาน...จนสะใจ
เธอรู้...จุดอ่อน...ของฉัน
ว่าคงมั่น...รักเธอ...มากเพียงไหน
เธอถึงกล้า...หลอกให้รัก...แล้วจากไป
เหงาเมื่อไร...ก็กลับมา...แสร้งรักกัน
*********************************
หรือว่ารัก...ที่ฉันให้
มันมากไป...เธอจึง...ได้เมินฉัน
เห็นฉันเป็น...ของตาย...ไร้สำคัญ
จึงได้บั่น...หัวใจ...กันเรื่อยมา
ใช้ความรัก...ของฉัน...เป็นเครื่องมือ
เพื่อจะขึง...ดึงดื้อ...ไม่หรรษา
เอาแต่เย้ย...แต่หยาม...กันทุกครา
ไร้ศรัทธา...ต่อกัน...ดั่งก่อนเคย
***************************
มันคงมาก...ไปใช่ไหม...รักที่ให้
จึงดูเหมือน..ว่าไม่...มีคุณค่า
เพราะมันล้น...จนเธอ...เบื่อระอา
อยากจะหา...หนทาง...คืนให้กัน
เมื่อต้องการ...เพียงเศษ...รักที่ให้
แล้วมาขอ...ทำไม...รักจากฉัน
คน-คนนี้...รักเธอ...เป็นร้อยพัน
เรื่องจะปัน...แบ่งรัก...ทำไม่เป็น
*******************************
สิ่งที่ฉัน...ปรารถนา..พลันมืดดับ
ดั่งผ้าขาว...ถูกฉีกยับ...เฝ้าครวญไห้
ทุ่มเทรัก...กลับต้องร้าง...รักแนบใจ
ด้วยคำว่า...มากไป...หรือไรกัน
รักเป็นหอบ...มอบให้...กลับไร้ค่า
อนิจจา...ฟ้าแกล้ง...แสร้งเย้ยหยัน
ไม่เจียมใจ...หลงใฝ่...ในสัมพันธ์
จึงถูกรัก...ผลักดัน...ให้ระทม
*******************************
หากไม่...ต้องการ...กันแล้ว
ก็จง...เจื้อยแจ้ว...ตัดรัก
อย่ามา...แสร้งฝืน...แล้วหัก
ดั่งผลัก...ฉันสู่...ความตรม
หากรัก...ที่ให้...มากเกิน
จนใจ...ตื้นเขิน...สุดข่ม
ก็บอก...เถิดว่า...นิยม
อารมณ์...แห่งรัก...ไม่มี
รักมาก...จนล้น...รำคาญ
อย่าพาล...ฮึดฮัด...ผละหนี
เพียงเอ่ย...ว่าชัง...ไมตรี
จะได้...หลบลี้...จากไกล
******************************
ไม่เคย...คิดรัก...สักนิด
อย่าคิด...โมเม...ตีค่า
ทั้งใน...ดวงใจ...ดวงตา
ไม่ปรารถนา...สักที
ด้วยมี...แล้วหนึ่ง...ในหรวง
มิใช่...พุ่มพวง...คนนี้
เพราะเขา...คือยอด...นารี
ที่เหมาะ...สมที่...ผูกพัน
แม้รัก...ฉันมาก...แค่ไหน
ก็ไม่...มีวัน...ผลิกผัน
รักเธอ...ได้ดอก...บอกกัน
อย่าคิด...วาดฝัน...เกินตัว
*************************
ขอโทษ...หากทำ...เธอเจ็บ
แต่สุด...จะเก็บ...คำไว้
จึงบอก...เพื่อให้...ตัดใจ
เลิกใฝ่..ในฉัน...เสียที
ไม่อยาก...ผิดบาป...ทำร้าย
หัวใจ...เดียงสา...ดวงนี้
อยากให้...เธอพบ...คนดี
พ้นฉัน...คนที่...เย็นชา
****************************
ไม่มอง...ให้เสีย...ลูกตา
อย่ามา...เหมามั่ว...เลยหล่อน
ฉันคน...ใจเ็ด็ด...เผ็ดร้อน
ไม่เคย...โอนอ่อน...ให้ใคร
ยิ่งหญิง...ประเภท...อ่อนแอ
ไม่เคย...จะแคร์...รู้ไหม
จะสุข...จะทุกข์...อย่างไร
ก็ไม่...เคยสน...สักที
**************************
แต่สุด...จะเก็บ...คำไว้
จึงบอก...เพื่อให้...ตัดใจ
เลิกใฝ่..ในฉัน...เสียที
ไม่อยาก...ผิดบาป...ทำร้าย
หัวใจ...เดียงสา...ดวงนี้
อยากให้...เธอพบ...คนดี
พ้นฉัน...คนที่...เย็นชา
****************************
ไม่มอง...ให้เสีย...ลูกตา
อย่ามา...เหมามั่ว...เลยหล่อน
ฉันคน...ใจเ็ด็ด...เผ็ดร้อน
ไม่เคย...โอนอ่อน...ให้ใคร
ยิ่งหญิง...ประเภท...อ่อนแอ
ไม่เคย...จะแคร์...รู้ไหม
จะสุข...จะทุกข์...อย่างไร
ก็ไม่...เคยสน...สักที
**************************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น