นานเพียงไหน...คำนี้...ยังตรึงติด
แนบสนิท...ชิดใกล้...กับบาดแผล
ที่เธอสร้าง...ไว้ให้...กลางดวงแด
คำว่าแพ้...ยังคงอยู่...ไม่จางไป
เอาอะไร...มาขัด...ก็ไม่ออก
ความช้ำชอก...ยังเกาะ...ไม่ไปไหน
ฝังแน่นจน...สุดลบ...สุดทำใจ
คำนี้เจ็บ...ยิ่งใหญ่...สุดสะเทือน
**********************
ชนะ...อื่นหมื่นใด
พอทำได้...ไม่ลำบาก
ชนะใจ...เธอแสนยาก
สุดเอ่ยปาก...บอกรักไป
จึงได้...คำว่าแพ้
คงกระแส...ไม่ไปไหน
เด่นชัด...อยู่กลางใจ
ชนะไกล...แพ้ครอบครอง
******************
นานเพียงไหน...ในใจนี้...ไม่รู้สึก
ตื้นหรือลึก...มิเคย...สนใจไม่
แพ้ก็แพ้...ไปซิ...สนทำไม
ก็มันเรื่อง...หัวใจ...ของตัวเธอ
**********************
ความทรงจำ...ระหว่างเรา
เก็บมาแนบเนา...อย่างไรไหว
มันมีแต่ความ...สะเทือนใจ
เธอเคยรู้บ้างไหม...คงไม่เคย
ฉันทุ่มเท...เพื่อเธอ
กลับต้องเก้อ...อยู่เสมอ...ตั้งแต่เผย
ว่ารักเธอสุดหัวใจ...แต่ไม่ได้อะไร...กลับมาเลย
มิหนำซ้ำ...ยังตกเป็นเชลย-ทาสรัก...เพราะ"แพ้"เธอ
**************************
คนอ่อนแอ...แพ้พ่าย...ผิดตรงไหน
จะโต้แย้ง...อะไร...ให้เห็นค่า
แม้สำรอง...ยังมากไป...เลยพี่ยา
เรื่องเผยอ...เสนอหน้า...อย่าทำเลย
**********************
ไม่จริงจัง...ไม่จริงใจ...คือตัวฉัน
แล้วมัวมา...ดึงดัน...อยู่ไยหนอ
อ้างว่าเจ็บ...ว่าแพ้...ที่ทนรอ
ใครหรือขอ...ให้ง้อ...ให้รอกัน
ฉันมันเลว...มาตลอด...ในสายตา
เกินเยียวยา...รักษา...อย่าร่วมฝัน
อย่าคิดว่า...พ่ายแพ้...ที่จาบัลย์
คิดเสียว่า...สวรรค์ท่าน...ชี้ทาง
*************************
วิถีของสุนัข...จนตรอก
กำลังหาทางออก...จากความบอบช้ำ
เชิญเถอะ...ทำตามที่ใจ...อยากจะทำ
เพียงแต่ฉัน...จะขอย้ำ...ว่าไม่แคร์
เธอจะแพ้...หรือว่า...ชนะฉัน
ก็เปลี่ยนแปลง...อดีตเพ้อฝัน...ที่สร้างบาดแผล
ของเธอไม่ได้หรอกนะ...พ่อสุนัข...ที่แสนอ่อนแอ
เพราะสิ่งที่เธอพ่ายแพ้...ก็คือความอ่อนแอ...ของตัวเธอเอง
***************************
แนบสนิท...ชิดใกล้...กับบาดแผล
ที่เธอสร้าง...ไว้ให้...กลางดวงแด
คำว่าแพ้...ยังคงอยู่...ไม่จางไป
เอาอะไร...มาขัด...ก็ไม่ออก
ความช้ำชอก...ยังเกาะ...ไม่ไปไหน
ฝังแน่นจน...สุดลบ...สุดทำใจ
คำนี้เจ็บ...ยิ่งใหญ่...สุดสะเทือน
**********************
ชนะ...อื่นหมื่นใด
พอทำได้...ไม่ลำบาก
ชนะใจ...เธอแสนยาก
สุดเอ่ยปาก...บอกรักไป
จึงได้...คำว่าแพ้
คงกระแส...ไม่ไปไหน
เด่นชัด...อยู่กลางใจ
ชนะไกล...แพ้ครอบครอง
******************
นานเพียงไหน...ในใจนี้...ไม่รู้สึก
ตื้นหรือลึก...มิเคย...สนใจไม่
แพ้ก็แพ้...ไปซิ...สนทำไม
ก็มันเรื่อง...หัวใจ...ของตัวเธอ
**********************
ความทรงจำ...ระหว่างเรา
เก็บมาแนบเนา...อย่างไรไหว
มันมีแต่ความ...สะเทือนใจ
เธอเคยรู้บ้างไหม...คงไม่เคย
ฉันทุ่มเท...เพื่อเธอ
กลับต้องเก้อ...อยู่เสมอ...ตั้งแต่เผย
ว่ารักเธอสุดหัวใจ...แต่ไม่ได้อะไร...กลับมาเลย
มิหนำซ้ำ...ยังตกเป็นเชลย-ทาสรัก...เพราะ"แพ้"เธอ
**************************
คนอ่อนแอ...แพ้พ่าย...ผิดตรงไหน
จะโต้แย้ง...อะไร...ให้เห็นค่า
แม้สำรอง...ยังมากไป...เลยพี่ยา
เรื่องเผยอ...เสนอหน้า...อย่าทำเลย
**********************
ไม่จริงจัง...ไม่จริงใจ...คือตัวฉัน
แล้วมัวมา...ดึงดัน...อยู่ไยหนอ
อ้างว่าเจ็บ...ว่าแพ้...ที่ทนรอ
ใครหรือขอ...ให้ง้อ...ให้รอกัน
ฉันมันเลว...มาตลอด...ในสายตา
เกินเยียวยา...รักษา...อย่าร่วมฝัน
อย่าคิดว่า...พ่ายแพ้...ที่จาบัลย์
คิดเสียว่า...สวรรค์ท่าน...ชี้ทาง
*************************
วิถีของสุนัข...จนตรอก
กำลังหาทางออก...จากความบอบช้ำ
เชิญเถอะ...ทำตามที่ใจ...อยากจะทำ
เพียงแต่ฉัน...จะขอย้ำ...ว่าไม่แคร์
เธอจะแพ้...หรือว่า...ชนะฉัน
ก็เปลี่ยนแปลง...อดีตเพ้อฝัน...ที่สร้างบาดแผล
ของเธอไม่ได้หรอกนะ...พ่อสุนัข...ที่แสนอ่อนแอ
เพราะสิ่งที่เธอพ่ายแพ้...ก็คือความอ่อนแอ...ของตัวเธอเอง
***************************
ไร้สาระ...
จะมาเสียเวลา...กับขยะแบบนี้
อยู่หรือไป...ก็ไม่ต่าง...กันซักที
เพราะว่าไม่เคยมีค่า...ให้ใส่ใจ
*******************
ก็เท่านี้...
คนไร้น้ำยา...ที่พอจะต่อตี...กับฉันได้
ประจานสุภาพสตรี...อย่างไม่กระดากใจ
คงไม่มี...สุภาพบุรุษหน้าไหน...เค้าทำกัน
ขยะอย่างฉัน...ไม่ธรรมดา
เป็นขยะที่หมา...มันเคยรัก...เคยใฝ่ฝัน
แต่ขยะ...มันเลือกที่จะไม่ให้ทาน..หมาอย่างมัน
เพราะขยะ...ก็เลือกเป็นเหมือนกัน...อย่าได้ใจ
**********************
พูดพร่ำ...น่ารำคาญ
รู้ว่าฉันไม่ต้องการ...ยังด้าน...ต่อแบบนี้
เอาเถอะ...สุนัขจรจัด...ไม่รู้ระเบียบ...จะปราณี
ในฐานะ...ที่แสนดี...เสมอมา
บอกอะไร...ให้จำไว้...อีกหน่อย
เธอควรจะ...ถอยไป...เสียดีกว่า
เพราะหากเธอ...ก้าวเข้ามา...จะเสียน้ำตา
เพราะความ...ไม่มีน้ำยา...จะปวดใจ
เธอนะ...ยิ่งก้าว...ก็ยิ่งแพ้
สิบก็ยิ่งแย่นะ...จะบอกให้
เพราะเธอนะ...มันคนขี้แพ้...ไม่รู้ตัวหรือไง
ยิ่งก้าว...ยิ่งไม่ได้อะไร...รู้จักจำซักที
****************************
ส่วนเกิน...อย่างเธอ
จะหาเจอเหรอ...ที่ควรที่เหมาะ...อย่างคำพ้อ
หากมีที่เหมาะสม...คงไม่เฝ้ารอ
คอยแต่จะร้องขอ...เศษทานหัวใจ
สัญชาติหมาดำ...ที่ต่ำศักดิ์
คิดจะมีรัก...กับนางพญา...หน้าสวยใส
ก็ต้องเจ็บปวดแบบนี้แหละ...อย่าไปโทษใคร
โทษตัวเองเถอะ...ว่าหัวใจ...มันไม่รู้จักเจียม
***********************
จะมาเสียเวลา...กับขยะแบบนี้
อยู่หรือไป...ก็ไม่ต่าง...กันซักที
เพราะว่าไม่เคยมีค่า...ให้ใส่ใจ
*******************
ก็เท่านี้...
คนไร้น้ำยา...ที่พอจะต่อตี...กับฉันได้
ประจานสุภาพสตรี...อย่างไม่กระดากใจ
คงไม่มี...สุภาพบุรุษหน้าไหน...เค้าทำกัน
ขยะอย่างฉัน...ไม่ธรรมดา
เป็นขยะที่หมา...มันเคยรัก...เคยใฝ่ฝัน
แต่ขยะ...มันเลือกที่จะไม่ให้ทาน..หมาอย่างมัน
เพราะขยะ...ก็เลือกเป็นเหมือนกัน...อย่าได้ใจ
**********************
พูดพร่ำ...น่ารำคาญ
รู้ว่าฉันไม่ต้องการ...ยังด้าน...ต่อแบบนี้
เอาเถอะ...สุนัขจรจัด...ไม่รู้ระเบียบ...จะปราณี
ในฐานะ...ที่แสนดี...เสมอมา
บอกอะไร...ให้จำไว้...อีกหน่อย
เธอควรจะ...ถอยไป...เสียดีกว่า
เพราะหากเธอ...ก้าวเข้ามา...จะเสียน้ำตา
เพราะความ...ไม่มีน้ำยา...จะปวดใจ
เธอนะ...ยิ่งก้าว...ก็ยิ่งแพ้
สิบก็ยิ่งแย่นะ...จะบอกให้
เพราะเธอนะ...มันคนขี้แพ้...ไม่รู้ตัวหรือไง
ยิ่งก้าว...ยิ่งไม่ได้อะไร...รู้จักจำซักที
****************************
ส่วนเกิน...อย่างเธอ
จะหาเจอเหรอ...ที่ควรที่เหมาะ...อย่างคำพ้อ
หากมีที่เหมาะสม...คงไม่เฝ้ารอ
คอยแต่จะร้องขอ...เศษทานหัวใจ
สัญชาติหมาดำ...ที่ต่ำศักดิ์
คิดจะมีรัก...กับนางพญา...หน้าสวยใส
ก็ต้องเจ็บปวดแบบนี้แหละ...อย่าไปโทษใคร
โทษตัวเองเถอะ...ว่าหัวใจ...มันไม่รู้จักเจียม
***********************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น