บทกลอนฉัน...มันไม่หวาน
ยิ่งเธออ่าน...ยิ่งเธอเห็น
ก็ยิ่งรู้...ซึ่งกฎเกณฑ์
ว่าแค่เดน...ในหัวใจ
บทกลอนฉัน...มันขี้เหร่
ไม่เรี้ยมเร้...อย่างคนไหน
สมควรแล้ว...ที่เธอไกล
ยื้อยังไง...ก็ไร้เธอ
*********************
บทกลอนฉัน...มันไม่หวาน
ไร้น้ำตาล...ถูกหรือไม่
เธอจึง...ไม่เหลือใย
ผลักไส...ไม่มาเจอ
**************************
ยิ่งเธออ่าน...ยิ่งเธอเห็น
ก็ยิ่งรู้...ซึ่งกฎเกณฑ์
ว่าแค่เดน...ในหัวใจ
บทกลอนฉัน...มันขี้เหร่
ไม่เรี้ยมเร้...อย่างคนไหน
สมควรแล้ว...ที่เธอไกล
ยื้อยังไง...ก็ไร้เธอ
*********************
บทกลอนฉัน...มันไม่หวาน
ไร้น้ำตาล...ถูกหรือไม่
เธอจึง...ไม่เหลือใย
ผลักไส...ไม่มาเจอ
**************************
ทุกถ้อยความ...มีค่า...คราได้เอ่ย
ถ้อยเฉลย...หวานขม...ที่กรองกลั่น
สิ่งใดเล่า...จะใหญ่เหนือ...ถ้อยรำพัน
ที่ได้ทำ...ตามฝัน...อย่างตั้งใจ
เพียงแต่บอก...ให้รู้...ว่าไม่หวาน
พอที่ใคร...จะอ่าน...แล้วหลงใหล
ได้เพียงสื่อ...แต่ไม่อาจ...ยื้อหัวใจ
จึงขึ้นคาน...อย่างนี้ไง...จริงไหมเออ
************************
บทกลอนฉัน...ที่กลั่น...มันไม่หวาน
ไม่อาจพาน...พบรัก...ที่สวยหรู
ด้วยไม่อาจ...เปิดห้องใจ...ทุกอณู
ของยอดรัก...ให้รู้...ให้อ่านตาม
บทกลอนรัก...จึงขม...อมแต่ช้ำ
อยู่เงียบงำ....ในห้องใจ...ไร้สนาม
ไม่มีที่...แข่งขัน...บอกนิยาม
ด้วยถูกเธอ...หวงห้าม...กั้นเขตใจ
**************************
แม้บอกไป...ว่ารัก...เธอนิรันดร์
ด้วยดวงใจ...คงมั่น...พร้อมมอบให้
แต่คนรับ...เค้าไม่สน...ไม่ใส่ใจ
ประโยชน์ใด...จะได้...นอกจากตรม
บทกลอนฉัน...ไม่หวาน...ไม่อาจเทียบ
กับบทรัก...สุดเฉียบ...จึงขื่นขม
แม้จริงจัง...จริงใจ...ไร้นิยม
ด้วยถูกพรหม...ท่านขีด...ให้ขื่นทรวง
*************************
หวานจนหมด...จริงหรือ...ที่พี่กล่าว
ไยน้องหนาว...สะท้าน...เหงาเปล่าเปลี่ยว
ดั่งยืนบน...โลกกว้าง...เพียงดายเดียว
ไร้คนเหลียว...แลบ้าง...ยังไม่มี
กลั่นบทกลอน...อ้อนรัก...สื่อถึงเขา
ครองได้เพียง...รูปเงา...ได้เท่านี้
หวังกว่านั้น...มิได้...ใจรู้ดี
จะผ่านผัน...นานปี...ก็ไม่แปร
***********************
คนใส่ใจ...คือฉัน...เฝ้าติดตาม
อยู่เป็นยาม...ถามข่าว...เธออยู่ไหน
แต่ยิ่งตาม...ถามข่าว...เธอยิ่งไกล
หวังอะไร...ได้เล่า...เรามันกา
กลั่นบทกลอน...หวานหยด...ยังจืดชืด
ไม่อาจยืด...สัมพันธ์...ได้เลยหนา
เค้ามองเหมือน...ไม่สน...ไม่ศรัทธา
จึงได้แต่...ด้านหน้า...อยู่ร่ำไป
*************************
เมื่อเธอไม่...ใช้ใจ...อ่านบทกลอน
รักที่อ้อน...คงอ่อน...จนสิ้นท่า
บทกลอนฉัน...จึงไม่หวาน...ผ่านเข้ามา
ในอุรา...เธอแม้...แค่เศษคำ
**********************
แค่เพียงขอ...ให้เธอ...มาร่วมอ่าน
ถ้อยคำหวาน...ก็คง...เพียงเพ้อฝัน
แม้แต่แล...มาบ้าง...ยังเมินกัน
กลอนเธอฉัน...นั้นคง...ไม่เกิดมี
**************************
ถ้อยเฉลย...หวานขม...ที่กรองกลั่น
สิ่งใดเล่า...จะใหญ่เหนือ...ถ้อยรำพัน
ที่ได้ทำ...ตามฝัน...อย่างตั้งใจ
เพียงแต่บอก...ให้รู้...ว่าไม่หวาน
พอที่ใคร...จะอ่าน...แล้วหลงใหล
ได้เพียงสื่อ...แต่ไม่อาจ...ยื้อหัวใจ
จึงขึ้นคาน...อย่างนี้ไง...จริงไหมเออ
************************
บทกลอนฉัน...ที่กลั่น...มันไม่หวาน
ไม่อาจพาน...พบรัก...ที่สวยหรู
ด้วยไม่อาจ...เปิดห้องใจ...ทุกอณู
ของยอดรัก...ให้รู้...ให้อ่านตาม
บทกลอนรัก...จึงขม...อมแต่ช้ำ
อยู่เงียบงำ....ในห้องใจ...ไร้สนาม
ไม่มีที่...แข่งขัน...บอกนิยาม
ด้วยถูกเธอ...หวงห้าม...กั้นเขตใจ
**************************
แม้บอกไป...ว่ารัก...เธอนิรันดร์
ด้วยดวงใจ...คงมั่น...พร้อมมอบให้
แต่คนรับ...เค้าไม่สน...ไม่ใส่ใจ
ประโยชน์ใด...จะได้...นอกจากตรม
บทกลอนฉัน...ไม่หวาน...ไม่อาจเทียบ
กับบทรัก...สุดเฉียบ...จึงขื่นขม
แม้จริงจัง...จริงใจ...ไร้นิยม
ด้วยถูกพรหม...ท่านขีด...ให้ขื่นทรวง
*************************
หวานจนหมด...จริงหรือ...ที่พี่กล่าว
ไยน้องหนาว...สะท้าน...เหงาเปล่าเปลี่ยว
ดั่งยืนบน...โลกกว้าง...เพียงดายเดียว
ไร้คนเหลียว...แลบ้าง...ยังไม่มี
กลั่นบทกลอน...อ้อนรัก...สื่อถึงเขา
ครองได้เพียง...รูปเงา...ได้เท่านี้
หวังกว่านั้น...มิได้...ใจรู้ดี
จะผ่านผัน...นานปี...ก็ไม่แปร
***********************
คนใส่ใจ...คือฉัน...เฝ้าติดตาม
อยู่เป็นยาม...ถามข่าว...เธออยู่ไหน
แต่ยิ่งตาม...ถามข่าว...เธอยิ่งไกล
หวังอะไร...ได้เล่า...เรามันกา
กลั่นบทกลอน...หวานหยด...ยังจืดชืด
ไม่อาจยืด...สัมพันธ์...ได้เลยหนา
เค้ามองเหมือน...ไม่สน...ไม่ศรัทธา
จึงได้แต่...ด้านหน้า...อยู่ร่ำไป
*************************
เมื่อเธอไม่...ใช้ใจ...อ่านบทกลอน
รักที่อ้อน...คงอ่อน...จนสิ้นท่า
บทกลอนฉัน...จึงไม่หวาน...ผ่านเข้ามา
ในอุรา...เธอแม้...แค่เศษคำ
**********************
แค่เพียงขอ...ให้เธอ...มาร่วมอ่าน
ถ้อยคำหวาน...ก็คง...เพียงเพ้อฝัน
แม้แต่แล...มาบ้าง...ยังเมินกัน
กลอนเธอฉัน...นั้นคง...ไม่เกิดมี
**************************
จะนับหนึ่ง...ไปด้วยกัน
มีเธอมีฉัน...ทุกคืนวัน...พลันสดใส
ตกใจตื่น...อีกแล้ว...เราฝันไป
เพราะยังไง...กลอนก็ไม่...หวานอยู่ดี
*************************
หากเรา...ได้รักกัน
บทกลอนนั้น...ย่อมจะ...หวานสดใส
แต่เราสองคน...มีหรือ...จะสมใจ
เพราะเธอเอง...ที่มีใครอยู่แล้ว...เนิ่นนานมา
กลอนฉัน...ที่ว่าหวาน
เธอมองผ่าน...อย่างไร้ค่า
ไม่สน...ไม่มองมา
ฉันปวดปร่า...มานานเน
***************************
หากเธอเขียน...กลอนหวาน...ให้ฉันจริง
ฉันคงไม่...รู้สึกถูกทิ้ง...อยู่เช่นนี้
กลอนหวานของเธอ...ไยไม่เคยผ่านตา...ฉันสักที
อย่ามาพูด...มั่ว-มั่วทู่ซี้...ว่ามีใจ
กลอนฉัน...เธอก็...ไม่คิดอ่าน
จะมาบอก...ว่ามันหวาน...เช่นไรได้
พอเถอะ...เลิกเสแสร้ง...ว่ารักฉันหมดใจ
ลับหลังก็หัวเราะกับเพื่อนยกใหญ่...ว่าหลอกฉันได้...อีกครั้งครา
******************************
มาเขียนกลอน...ระบายรัก...จากห้วงใจ
หวังสื่อไป...สู่ใจ...ใครคนนั้น
รู้ทั้งรู้...ว่าไม่เคย...จะสำคัญ
ก็ยังหวัง...ดึงดัน...สื่อสารไป
รู้ไม่หวาน...ผ่านหู...ไม่แลเห็น
รู้ว่ารัก...นั้นเป็น...ไปไ่ม่ได้
รู้ตลอด...แต่รัก...มันท่วมใจ
จึงด้านดื้อ...สื่อไป...แม้พ่ายพัง
******************************
ฝากสายลม...บอกล่าว...ถึงเค้าหน่อย
คนทางนี้...เฝ้าคอย...เธอหวลกลับ
ครั้งนั้นอาจ...เงียบงัน...ไม่ยอมรับ
ครั้งนี้จะ...กำชับ...รับรักเธอ
บทกลอนหวาน...เขียนเก็บ...จะนำส่ง
ให้กับเธอ...โดยตรง...มิให้เก้อ
สายลมจ๋า...บอกเค้าหน่อย...ถ้าหากเจอ
รักเสมอ...จากฉัน...คนเฝ้ารอ
*************************
บทกลอนฉัน...มันขม...อมแต่โศก
มิอาจจะ...ไหวโยก...ใจเธอได้
ด้วยไม่หวาน...หยาดหยด...รดรินใจ
ดั่งแม่สาว...แก้มใส...เจรจา
บทกลอนฉัน...มันดำ...สุดจะพิศ
เธอฤาจะ...เฝ้าคิด...ติดตามหา
แม้ส่งให้...ตรง-ตรง...ยังร่วงลา
ด้วยถ้อยความ...ปรารถนา...เธอไม่ชม
**********************
บทกลอนฉัน...นั้นมัน...คงไม่หวาน
ที่จะผ่าน...ห้องใจ...ให้เธอหา
สังเกตุดู...ก็รู้...แก่อุรา
บทกลอนฉัน...มันไร้ค่า...มาตั้งนาน
**********************
อักษร...ที่ฉันเขียนไว้
เธออ่านครั้งใด...ยังคงหวาน
ความรักที่เราร่วมกัน...ทักถอมานาน
ฉันได้แต่งแต้ม...จินตนาการ...ผ่านบทกลอน
เสียงเพลงที่...แว่วดัง
ไม่ว่าจะฟัง...อีกสักกี่ครั้ง...ยังใจอ่อน
ประทับติดตรึง...ทำให้นึกถึงฉัน...คนแต่งกลอน
แต่เธอกลับไม่รู้ว่า...ใครบรรเลงเพลงอักษร...นี้มาให้เธอฟัง
มันหมายความ...ว่าอะไร
บอกว่าสุขใจ...หวานหยด...ทุก-ทุกครั้ง
แต่กลับไม่รู้ว่า...ใครเป็นคนส่งให้...น่าน้อยใจจัง
ฤารักเธอกับฉัน...นั้นมันแค่...ภาพลวงตา
************************
เป็นอย่างนั้น...เองหรอกเหรอ
ปล่อยให้คอยเก้อ...จนหวั่นไหว
อุตส่าห์สื่อสาร...บทกลอนหวาน-หวาน...ส่งให้ไป
เห็นเธอทำเฉย...จนน่าหมันไส้...เลยระแวง
ตกลง...เราไม่ได้ไม่รักกัน
แต่แอบมีความสัมพันธ์...ทางใจ...ที่กล้าแกร่ง
เสียเวลา...น้อยใจเธอ...แทบสิ้นแรง
ที่แท้ก็กินความเข้าใจ...ผิดสำแดงไปนี่เอง...ไม่น่าเลย
************************
ดิบ-ดิบ...เถื่อน-เถื่อน
ไม่เหมือน...สาวหวาน...ซักเท่าไร
ซ่า-ซ่า...แสบ-แสบ..ไม่ยอมใคร
แต่ก็ไม่...รักใคร...นอกจากเธอ
พยายาม...เขียนกลอน...หวาน-หวานให้
เพื่อสื่อใจ...ว่ารัก...เธอเสมอ
แต่มันด้าน...หวานหลบ...ไม่พบเจอ
จึงครองแต่...รักเก้อ...ชะเง้อคอย
**************************
มีเธอมีฉัน...ทุกคืนวัน...พลันสดใส
ตกใจตื่น...อีกแล้ว...เราฝันไป
เพราะยังไง...กลอนก็ไม่...หวานอยู่ดี
*************************
หากเรา...ได้รักกัน
บทกลอนนั้น...ย่อมจะ...หวานสดใส
แต่เราสองคน...มีหรือ...จะสมใจ
เพราะเธอเอง...ที่มีใครอยู่แล้ว...เนิ่นนานมา
กลอนฉัน...ที่ว่าหวาน
เธอมองผ่าน...อย่างไร้ค่า
ไม่สน...ไม่มองมา
ฉันปวดปร่า...มานานเน
***************************
หากเธอเขียน...กลอนหวาน...ให้ฉันจริง
ฉันคงไม่...รู้สึกถูกทิ้ง...อยู่เช่นนี้
กลอนหวานของเธอ...ไยไม่เคยผ่านตา...ฉันสักที
อย่ามาพูด...มั่ว-มั่วทู่ซี้...ว่ามีใจ
กลอนฉัน...เธอก็...ไม่คิดอ่าน
จะมาบอก...ว่ามันหวาน...เช่นไรได้
พอเถอะ...เลิกเสแสร้ง...ว่ารักฉันหมดใจ
ลับหลังก็หัวเราะกับเพื่อนยกใหญ่...ว่าหลอกฉันได้...อีกครั้งครา
******************************
มาเขียนกลอน...ระบายรัก...จากห้วงใจ
หวังสื่อไป...สู่ใจ...ใครคนนั้น
รู้ทั้งรู้...ว่าไม่เคย...จะสำคัญ
ก็ยังหวัง...ดึงดัน...สื่อสารไป
รู้ไม่หวาน...ผ่านหู...ไม่แลเห็น
รู้ว่ารัก...นั้นเป็น...ไปไ่ม่ได้
รู้ตลอด...แต่รัก...มันท่วมใจ
จึงด้านดื้อ...สื่อไป...แม้พ่ายพัง
******************************
ฝากสายลม...บอกล่าว...ถึงเค้าหน่อย
คนทางนี้...เฝ้าคอย...เธอหวลกลับ
ครั้งนั้นอาจ...เงียบงัน...ไม่ยอมรับ
ครั้งนี้จะ...กำชับ...รับรักเธอ
บทกลอนหวาน...เขียนเก็บ...จะนำส่ง
ให้กับเธอ...โดยตรง...มิให้เก้อ
สายลมจ๋า...บอกเค้าหน่อย...ถ้าหากเจอ
รักเสมอ...จากฉัน...คนเฝ้ารอ
*************************
บทกลอนฉัน...มันขม...อมแต่โศก
มิอาจจะ...ไหวโยก...ใจเธอได้
ด้วยไม่หวาน...หยาดหยด...รดรินใจ
ดั่งแม่สาว...แก้มใส...เจรจา
บทกลอนฉัน...มันดำ...สุดจะพิศ
เธอฤาจะ...เฝ้าคิด...ติดตามหา
แม้ส่งให้...ตรง-ตรง...ยังร่วงลา
ด้วยถ้อยความ...ปรารถนา...เธอไม่ชม
**********************
บทกลอนฉัน...นั้นมัน...คงไม่หวาน
ที่จะผ่าน...ห้องใจ...ให้เธอหา
สังเกตุดู...ก็รู้...แก่อุรา
บทกลอนฉัน...มันไร้ค่า...มาตั้งนาน
**********************
อักษร...ที่ฉันเขียนไว้
เธออ่านครั้งใด...ยังคงหวาน
ความรักที่เราร่วมกัน...ทักถอมานาน
ฉันได้แต่งแต้ม...จินตนาการ...ผ่านบทกลอน
เสียงเพลงที่...แว่วดัง
ไม่ว่าจะฟัง...อีกสักกี่ครั้ง...ยังใจอ่อน
ประทับติดตรึง...ทำให้นึกถึงฉัน...คนแต่งกลอน
แต่เธอกลับไม่รู้ว่า...ใครบรรเลงเพลงอักษร...นี้มาให้เธอฟัง
มันหมายความ...ว่าอะไร
บอกว่าสุขใจ...หวานหยด...ทุก-ทุกครั้ง
แต่กลับไม่รู้ว่า...ใครเป็นคนส่งให้...น่าน้อยใจจัง
ฤารักเธอกับฉัน...นั้นมันแค่...ภาพลวงตา
************************
เป็นอย่างนั้น...เองหรอกเหรอ
ปล่อยให้คอยเก้อ...จนหวั่นไหว
อุตส่าห์สื่อสาร...บทกลอนหวาน-หวาน...ส่งให้ไป
เห็นเธอทำเฉย...จนน่าหมันไส้...เลยระแวง
ตกลง...เราไม่ได้ไม่รักกัน
แต่แอบมีความสัมพันธ์...ทางใจ...ที่กล้าแกร่ง
เสียเวลา...น้อยใจเธอ...แทบสิ้นแรง
ที่แท้ก็กินความเข้าใจ...ผิดสำแดงไปนี่เอง...ไม่น่าเลย
************************
ดิบ-ดิบ...เถื่อน-เถื่อน
ไม่เหมือน...สาวหวาน...ซักเท่าไร
ซ่า-ซ่า...แสบ-แสบ..ไม่ยอมใคร
แต่ก็ไม่...รักใคร...นอกจากเธอ
พยายาม...เขียนกลอน...หวาน-หวานให้
เพื่อสื่อใจ...ว่ารัก...เธอเสมอ
แต่มันด้าน...หวานหลบ...ไม่พบเจอ
จึงครองแต่...รักเก้อ...ชะเง้อคอย
**************************
ไม่รู้...ว่าชอบแบบนี้
หลงโง่มาแรมปี...ให้ปล่อยไก่...อยู่ได้
ชอบห้าว-ห้าวเถื่อน-เถื่อน..ตบจูบด้วยเหรอเปล่า...จ๊ะว่าไง
เพราะฉันน่ะ...มือหนักมากนะบอกไว้...ให้ระวังตัว
**********************
ก็คนมันห้าวทำไงได้
หน้าตาก็ไม่ใส่ไม่เซ็กซี่
ต้องก้มหน้าเดินนะรู้ตัวดี
ว่าสายตากวนทีนแบบนี้เลยจำใจ
ชายที่ไหนเค้าจะมาสนกัน
นอกจากชายในฝันเท่านั้นหรือไม่ใช่
แม้จะห้าวก็กลั่นกลอนออกจากใจ
ที่ขาดหวานเจือใส่เท่านั้นเอง่
******************
เซอเซอแต่รักจริง
มีความเป็นหญิงเพียงครึ่งได้เท่านี้
เรื่องเป็นกุลลสตรี
ทำไม่ได้ซักทีจะว่าไง
รักกันได้หรือเปล่า
หรือเธอเฝ้ารอคนสวยหวานเอาใจใส่
ฉันคนนี้จะได้ทำใจ
ไม่ทุ่มเทหัวหัวจิตคิดใฝ่ให้เปลืองแรง
***********************
บทกลอนฉัน...มันไม่หวาน
ไร้น้ำตาล...เจือผสม
เธอจึง...ไม่นิยม
ฉันจึงตรม...จากนั้นมา
เปิดอ่าน...กลอนทีไร
ก็ยิ่งย้ำ...ให้รู้ว่า
กลอนรัก...ไร้ราคา
ไม่เหลือค่า...แก่ผู้ใด
*******************
บทกลอน...ของฉัน...มันงี่เง่า
ไม่มีใคร...เค้าเอา...ไปร่วมฝัน
แค่อักษร...เรียงร้อย...ไร้สำคัญ
เรื่องจะหวั่น...ใจเธอ...ฤาจักมี
เขียนให้ตาย...ไม่หมาย...ที่จะแล
ไม่เคยแม้...เอ่ยถาม...ถ้อยความนี้
ว่าลึกซึ้ง...แค่ไหน...อันไมตรี
ที่บรรเลง...อย่างดี...พลีให้เธอ
****************************
บทกลอนฉัน...มันโลโซ
ดููุโหลๆ...รักที่ให้
หาได้...กันเกลื่อนไป
จึงไร้...สัมผัสเธอ
บทกลอนเค้า...คงเลอค่า
เยี่ยงแผ่นฟ้า...ที่เสนอ
เพียงถ้อยหนึ่ง...ถึงละเมอ
เฝ้าแต่เพ้อ...ดั่งงมงาย
***********************
บทกลอนนี้...ที่ให้เธอ
รู้เสมอ...ว่าต้องพ่าย
แพ้กลอนเค้า...อย่างมากมาย
ด้วยความหมาย...ไม่เคยมี
บทกลอนเค้า...นั้นมันหวาน
เจือน้ำตาล...รักอย่างนี้
บทกลอนฉัน...บ่มอย่างดี
ก็ขมปี๋...มากพิษภัย
**********************
รู้แน่แก่ใจ...
ว่าคงไม่...อาจห่อห่ม...สายลมเจ้า
ให้ตรึงติด...สนิทรัก...เพียงแต่เรา
หลงโง่เขลา...ปองรัก...เสียมากมาย
สายลมแห่งข้า...
สุดยอดปรารถนา...ข้ายอมพ่าย
ความรักแห่งท่าน...คงจะเผื่อแผ่มากนัก...เกินบรรยาย
บทกลอนรักจากข้า...จึงวางวายตายจากท่าน...มาเนิ่นนาน
*************************
หลงโง่มาแรมปี...ให้ปล่อยไก่...อยู่ได้
ชอบห้าว-ห้าวเถื่อน-เถื่อน..ตบจูบด้วยเหรอเปล่า...จ๊ะว่าไง
เพราะฉันน่ะ...มือหนักมากนะบอกไว้...ให้ระวังตัว
**********************
ก็คนมันห้าวทำไงได้
หน้าตาก็ไม่ใส่ไม่เซ็กซี่
ต้องก้มหน้าเดินนะรู้ตัวดี
ว่าสายตากวนทีนแบบนี้เลยจำใจ
ชายที่ไหนเค้าจะมาสนกัน
นอกจากชายในฝันเท่านั้นหรือไม่ใช่
แม้จะห้าวก็กลั่นกลอนออกจากใจ
ที่ขาดหวานเจือใส่เท่านั้นเอง่
******************
เซอเซอแต่รักจริง
มีความเป็นหญิงเพียงครึ่งได้เท่านี้
เรื่องเป็นกุลลสตรี
ทำไม่ได้ซักทีจะว่าไง
รักกันได้หรือเปล่า
หรือเธอเฝ้ารอคนสวยหวานเอาใจใส่
ฉันคนนี้จะได้ทำใจ
ไม่ทุ่มเทหัวหัวจิตคิดใฝ่ให้เปลืองแรง
***********************
บทกลอนฉัน...มันไม่หวาน
ไร้น้ำตาล...เจือผสม
เธอจึง...ไม่นิยม
ฉันจึงตรม...จากนั้นมา
เปิดอ่าน...กลอนทีไร
ก็ยิ่งย้ำ...ให้รู้ว่า
กลอนรัก...ไร้ราคา
ไม่เหลือค่า...แก่ผู้ใด
*******************
บทกลอน...ของฉัน...มันงี่เง่า
ไม่มีใคร...เค้าเอา...ไปร่วมฝัน
แค่อักษร...เรียงร้อย...ไร้สำคัญ
เรื่องจะหวั่น...ใจเธอ...ฤาจักมี
เขียนให้ตาย...ไม่หมาย...ที่จะแล
ไม่เคยแม้...เอ่ยถาม...ถ้อยความนี้
ว่าลึกซึ้ง...แค่ไหน...อันไมตรี
ที่บรรเลง...อย่างดี...พลีให้เธอ
****************************
บทกลอนฉัน...มันโลโซ
ดููุโหลๆ...รักที่ให้
หาได้...กันเกลื่อนไป
จึงไร้...สัมผัสเธอ
บทกลอนเค้า...คงเลอค่า
เยี่ยงแผ่นฟ้า...ที่เสนอ
เพียงถ้อยหนึ่ง...ถึงละเมอ
เฝ้าแต่เพ้อ...ดั่งงมงาย
***********************
บทกลอนนี้...ที่ให้เธอ
รู้เสมอ...ว่าต้องพ่าย
แพ้กลอนเค้า...อย่างมากมาย
ด้วยความหมาย...ไม่เคยมี
บทกลอนเค้า...นั้นมันหวาน
เจือน้ำตาล...รักอย่างนี้
บทกลอนฉัน...บ่มอย่างดี
ก็ขมปี๋...มากพิษภัย
**********************
รู้แน่แก่ใจ...
ว่าคงไม่...อาจห่อห่ม...สายลมเจ้า
ให้ตรึงติด...สนิทรัก...เพียงแต่เรา
หลงโง่เขลา...ปองรัก...เสียมากมาย
สายลมแห่งข้า...
สุดยอดปรารถนา...ข้ายอมพ่าย
ความรักแห่งท่าน...คงจะเผื่อแผ่มากนัก...เกินบรรยาย
บทกลอนรักจากข้า...จึงวางวายตายจากท่าน...มาเนิ่นนาน
*************************
ตราบใดที่...สายลม...ยังหมุนวน
ก็สมเหตุ...สมผล...กับความพ่าย
ธรณี...หรือจักหน่วง...ทรวงพระพาย
ให้คงรัก...มั่นหมาย...เพียงข้าดิน
รอวันท่าน...ซบตัก...หนุนทรวงข้า
คงรอไป...จนกว่า...ชีพจะสิ้น
ด้วยพระพาย...ไม่หมาย..ไม่ยลยิน
ทิ้งห้วงรัก...ห้วงถวิล...ให้ดินครอง
**********************
พยานรัก...ที่ท่าน...นั้นกล่าวอ้าง
ช่างไกลห่าง...ยิ่งนัก...จะค้นหา
พระพายเอ๋ย...พระพายท่าน...ขวัญชีวา
ม่านทิวา...สุริยัน...อยู่ที่ใด
อีกจันทรา...พยานรัก...ที่ท่านกล่าว
ข้าเห็นเพียง...สกาว...คู่ดาวใส
จะให้เชื่อ...คำท่าน...ได้เช่นไร
คำสัญญา...อันใด...ฤาว่าจริง
ข้าเพียงดิน...สิ้นท่า...รู้ค่าตน
หัวใจเจ็บ...ช้ำหม่น...เป็นอย่างยิ่ง
รอไออุ่น...สายลม...มาแนบอิง
กอดได้เพียง...รักทิ้ง...ไม่หวลคืน
เราต่างกัน...เกินเคียง...เพิ่งจะซึ้ง
เมื่อวันที่...พี่บึ้ง...ทิ้งน้องขื่น
ด้วยบทกลอน...อ้อนรัก...ไม่ยั่งยืน
น้องดั่งจม...ในคลื่น...ความระทม
*************************
บทกลอนฉัน...ที่กลั่น...มันไม่หวาน
เธอฤาจะ...ต้องการ...จะอ่านถ้อย
จึงจำใจ...จำจาก...น้ำตาปรอย
ขอล่าถอย...ไกลห่าง...อย่างเจียมตน
เก็บบทกลอน...สะท้อนใจ...ไว้ในอก
ด้วยหัวใจ...ช้ำฟก...และหมองหม่น
เธอไม่รู้...ดีแล้ว...ยังไม่จน
กับเหตุผล...พบหน้า...คราบังเอิญ
***********************
คนนอกสายตา...
เสกสรรพรรณา...กลอนอย่างไร...ก็ไร้หวาน
แม้มากล้น...ข้นทั่ว...ด้วยน้ำตาล
ก็ซมซาน...ไร้รส...หวานอันใด
ด้วยเธอไม่คิดเสพ...
แม่จะอุ่นเวฟ...ร้อนๆ...มาส่งให้
ก็เย็นชืด...จืดขม...ต่อดวงใจ
ของเธอที่...ฤทัย...ไม่มีเรา
************************
ภาษากลอน...อ่อนหวาน...มันพาลขม
สิ้นนิยม...จากเธอ...สุดเจอหน้า
เขียนให้หวาน...แค่ไหน...ก็ไร้ยา
แม้สัจจา...คงมั่น...ก็สิ้นลาย
บทกลอนฉัน...ไม่หวาน...ไม่เหมาะสม
สิ้นนิยม...จากเธอ...หมดความหมาย
จะเขียนต่อ...ก็ต้อง...มาเสียดาย
คำสรรหา...พริ้งพราย...ที่หมายเรียง
*****************************
บทกลอนฉัน...มันเปราะ...ไม่เพราะหู
จึงไร้การ...เชิดชู...คู่ทรวงหมาง
หรืออีกนัย...เธอมีแล้ว...รักร่วมทาง
กลอนฉันหวาน...ก็ต้องร้าง...ห่างรักเธอ
***********************
กลอนฉัน...ฤาจักหวาน
ออกจะพาล...ตามนิสัย
อ้างดาว...ดินเรื่อยไป
ด้วยหัวใจ...มันรู้จำ
มันเข็ด...มันโหยอ่อน
ถูกยอกย้อน...เสียจนช้ำ
ดินหญ้า...การะกำ
ถูกเธอขำ...อย่างสาใจ
****************************
ก็อยากให้...เขาอ่าน...กลอนสักหน่อย
ว่าหยดย้อย...มากรัก...สักเพียงไหน
แต่ไม่อาจ...สื่อสาร...สู่ห้วงใจ
จึงหมดค่า...อาลัย...ไร้แรงทน
**************************
บทกลอนฉัน...มันฝาด...มันล้าหลัง
เธอจึงยั้ง...ความรัก...ไม่พลีให้
บทกลอนเขา...นั้นหวาน...ซ่านหัวใจ
บทกลอนฉัน...หวานอันใด...ก็ไม่มี
บทกลอนเขา...เฉิดฉาย...ท้าทายเธอ
บทกลอนฉัน...ซึมเหม่อ...อยู่อย่างนี้
บทกลอนเขา...เหมาะสม...เธอยินดี
บทกลอนฉัน...น่าขยี้...ไม่มีเธอ
***********************
ก็สมเหตุ...สมผล...กับความพ่าย
ธรณี...หรือจักหน่วง...ทรวงพระพาย
ให้คงรัก...มั่นหมาย...เพียงข้าดิน
รอวันท่าน...ซบตัก...หนุนทรวงข้า
คงรอไป...จนกว่า...ชีพจะสิ้น
ด้วยพระพาย...ไม่หมาย..ไม่ยลยิน
ทิ้งห้วงรัก...ห้วงถวิล...ให้ดินครอง
**********************
พยานรัก...ที่ท่าน...นั้นกล่าวอ้าง
ช่างไกลห่าง...ยิ่งนัก...จะค้นหา
พระพายเอ๋ย...พระพายท่าน...ขวัญชีวา
ม่านทิวา...สุริยัน...อยู่ที่ใด
อีกจันทรา...พยานรัก...ที่ท่านกล่าว
ข้าเห็นเพียง...สกาว...คู่ดาวใส
จะให้เชื่อ...คำท่าน...ได้เช่นไร
คำสัญญา...อันใด...ฤาว่าจริง
ข้าเพียงดิน...สิ้นท่า...รู้ค่าตน
หัวใจเจ็บ...ช้ำหม่น...เป็นอย่างยิ่ง
รอไออุ่น...สายลม...มาแนบอิง
กอดได้เพียง...รักทิ้ง...ไม่หวลคืน
เราต่างกัน...เกินเคียง...เพิ่งจะซึ้ง
เมื่อวันที่...พี่บึ้ง...ทิ้งน้องขื่น
ด้วยบทกลอน...อ้อนรัก...ไม่ยั่งยืน
น้องดั่งจม...ในคลื่น...ความระทม
*************************
บทกลอนฉัน...ที่กลั่น...มันไม่หวาน
เธอฤาจะ...ต้องการ...จะอ่านถ้อย
จึงจำใจ...จำจาก...น้ำตาปรอย
ขอล่าถอย...ไกลห่าง...อย่างเจียมตน
เก็บบทกลอน...สะท้อนใจ...ไว้ในอก
ด้วยหัวใจ...ช้ำฟก...และหมองหม่น
เธอไม่รู้...ดีแล้ว...ยังไม่จน
กับเหตุผล...พบหน้า...คราบังเอิญ
***********************
คนนอกสายตา...
เสกสรรพรรณา...กลอนอย่างไร...ก็ไร้หวาน
แม้มากล้น...ข้นทั่ว...ด้วยน้ำตาล
ก็ซมซาน...ไร้รส...หวานอันใด
ด้วยเธอไม่คิดเสพ...
แม่จะอุ่นเวฟ...ร้อนๆ...มาส่งให้
ก็เย็นชืด...จืดขม...ต่อดวงใจ
ของเธอที่...ฤทัย...ไม่มีเรา
************************
ภาษากลอน...อ่อนหวาน...มันพาลขม
สิ้นนิยม...จากเธอ...สุดเจอหน้า
เขียนให้หวาน...แค่ไหน...ก็ไร้ยา
แม้สัจจา...คงมั่น...ก็สิ้นลาย
บทกลอนฉัน...ไม่หวาน...ไม่เหมาะสม
สิ้นนิยม...จากเธอ...หมดความหมาย
จะเขียนต่อ...ก็ต้อง...มาเสียดาย
คำสรรหา...พริ้งพราย...ที่หมายเรียง
*****************************
บทกลอนฉัน...มันเปราะ...ไม่เพราะหู
จึงไร้การ...เชิดชู...คู่ทรวงหมาง
หรืออีกนัย...เธอมีแล้ว...รักร่วมทาง
กลอนฉันหวาน...ก็ต้องร้าง...ห่างรักเธอ
***********************
กลอนฉัน...ฤาจักหวาน
ออกจะพาล...ตามนิสัย
อ้างดาว...ดินเรื่อยไป
ด้วยหัวใจ...มันรู้จำ
มันเข็ด...มันโหยอ่อน
ถูกยอกย้อน...เสียจนช้ำ
ดินหญ้า...การะกำ
ถูกเธอขำ...อย่างสาใจ
****************************
ก็อยากให้...เขาอ่าน...กลอนสักหน่อย
ว่าหยดย้อย...มากรัก...สักเพียงไหน
แต่ไม่อาจ...สื่อสาร...สู่ห้วงใจ
จึงหมดค่า...อาลัย...ไร้แรงทน
**************************
บทกลอนฉัน...มันฝาด...มันล้าหลัง
เธอจึงยั้ง...ความรัก...ไม่พลีให้
บทกลอนเขา...นั้นหวาน...ซ่านหัวใจ
บทกลอนฉัน...หวานอันใด...ก็ไม่มี
บทกลอนเขา...เฉิดฉาย...ท้าทายเธอ
บทกลอนฉัน...ซึมเหม่อ...อยู่อย่างนี้
บทกลอนเขา...เหมาะสม...เธอยินดี
บทกลอนฉัน...น่าขยี้...ไม่มีเธอ
***********************
บทกลอนฉัน...มันคง...ไม่เลอค่า
เธอถึงว่า...น่าเบื่อ...ว่าเหลวไหล
บทกลอนรัก...ที่เขียน...จากหัวใจ
กลับเป็นได้...แค่อะไร...ที่ขัดเคือง
***********************
เธอถึงว่า...น่าเบื่อ...ว่าเหลวไหล
บทกลอนรัก...ที่เขียน...จากหัวใจ
กลับเป็นได้...แค่อะไร...ที่ขัดเคือง
***********************
เปิดเผย...ทุกอย่าง...ในเนื้อหา
กลับถูก...ตราหน้า...ว่าเหลวไหล
ทุกบท...ทุกถ้อย...เรียงร้อยไป
กลับได้...แผลใจ...ไว้ทดแทน
***********************
สื่อภาษา...เขียนถึง...หนึ่งในทรวง
กับหล่นร่วง...ปลิวข้าง...ห่างวิถี
ถ้อยอักษร...ไม่หวาน...หว่านฤดี
จึงไม่มี...สิทธิ...ในฤทัย
เจ็บฤทัย...ยิ่งนัก...รักครั้งแรก
ต้องมาแบก...ความเจ็บ...เก็บไม่ไหว
กลอนบทรัก...ว่าหวาน...ว่าจริงใจ
กลับร้างไร้...สิ้นรัก...ตอบกลับคืน
**************************
ทุกบทกลอน...ของเธอ
ไม่เคยเสนอ...สู่ใจของฉัน
ไกลเกินกว่า...ไล่ทัน
ด้วยเธอนั้น...รักมั่น...แต่คนเมิน
***********************
รู้ไหมคำว่า...ขอโทษ...ที่เธอมอบให้
มันร้าวหัวใจ...คนฟัง...แทบจะสิ้น
ุหวังจะอ่าน...บทกลอนจากเธอ...เป็นอาจิณ
กลับต้องมาได้ยิน...คำขอโทษ...โปรดอภัย
รักใคร...ไม่ได้...อีกแล้ว
ไม่เหลือแวว...อะไร...จะมอบให้
ไม่ว่าเธอหรอก...ไม่ต้อง...ขออภัย
เพราะยังไงยังไง...ฉันก็ยังคงมั่น...รักเธอได้คนเดียว
****************************
ขอฉันอ่าน...มันได้ไหม
บทกลอนจากใจ...ที่เธอมีต่อเขา
ถือซะว่า...เป็นความลับ...ระหว่างเรา
แม้จะทำฉันเศร้า..มากเพียงไหน...ก็ตามที
บทกลอน...ที่เ่ธอว่า...ไม่หวาน
แม้จะทรมานหัวใจ...ของฉันคนนี้
ขอได้อ่านสักครั้ง...ในรอบปี
ขออ่านความรู้สึกมากมี...ของเธอ...ผ่านบทกลอน
ฉันอาจ...จะเลือน...เธอได้
ฉันอาจตัดใจ...ยอมถ่ายถอน
หัวใจรักภักดิ์มั่น...จะได้...ถูกบั่นทอน
ให้มันได้สะท้อน...ความพ่ายแพ้ของฉัน...ให้หมดไปจากหัวใจ
****************************
ก็แค่...สวะ
ขยะ...หัวใจ
เพ้อพร่ำ...เท่าไร
ก็ไร้...การแล
ถ้อยคำ...ที่กลั่น
รักมั่น...รักแท้
เมื่อไร้...คนแคร์
ก็แค่...ซากคำ
*************************
ไม่ฮา...อยู่แล้ว
ดุจแก้ว...กลืนช้ำ
ไม่เจ็บ...ไม่รู้จำ
ฝืนขำ...คงยากเย็น
***********************
อ่านบทกลอน...สุดหวาน...เธอให้มา
ด้วยหัวใจ...เย็นชา...หาหวานไม่
แหมจะใส่...รสหวาน...จนหมดใจ
ก็เฉยๆ...รู้ไหม...ใจด้านชา
ไม่ยินดี...ในรัก...ไม่ว่าใคร
ด้วยมันเซง...กับใจ...ที่ใฝ่หา
ดิ้นรนค้น...หารัก...อนิจจา
พบเพียงว่า...รักแท้...แพ้คนเมิน
**************************
จะร้อน...หนาวฝน...ไม่สนเลย
หัวใจ...มันชาเฉย...มันตายนิ่ง
ด้วยความฝัน...ถูกทำลาย...ไร้อุ่นอิง
กอดได้เพียง...รักทิ้ง...จึงนิ่งใจ
***********************
กลับถูก...ตราหน้า...ว่าเหลวไหล
ทุกบท...ทุกถ้อย...เรียงร้อยไป
กลับได้...แผลใจ...ไว้ทดแทน
***********************
สื่อภาษา...เขียนถึง...หนึ่งในทรวง
กับหล่นร่วง...ปลิวข้าง...ห่างวิถี
ถ้อยอักษร...ไม่หวาน...หว่านฤดี
จึงไม่มี...สิทธิ...ในฤทัย
เจ็บฤทัย...ยิ่งนัก...รักครั้งแรก
ต้องมาแบก...ความเจ็บ...เก็บไม่ไหว
กลอนบทรัก...ว่าหวาน...ว่าจริงใจ
กลับร้างไร้...สิ้นรัก...ตอบกลับคืน
**************************
ทุกบทกลอน...ของเธอ
ไม่เคยเสนอ...สู่ใจของฉัน
ไกลเกินกว่า...ไล่ทัน
ด้วยเธอนั้น...รักมั่น...แต่คนเมิน
***********************
รู้ไหมคำว่า...ขอโทษ...ที่เธอมอบให้
มันร้าวหัวใจ...คนฟัง...แทบจะสิ้น
ุหวังจะอ่าน...บทกลอนจากเธอ...เป็นอาจิณ
กลับต้องมาได้ยิน...คำขอโทษ...โปรดอภัย
รักใคร...ไม่ได้...อีกแล้ว
ไม่เหลือแวว...อะไร...จะมอบให้
ไม่ว่าเธอหรอก...ไม่ต้อง...ขออภัย
เพราะยังไงยังไง...ฉันก็ยังคงมั่น...รักเธอได้คนเดียว
****************************
ขอฉันอ่าน...มันได้ไหม
บทกลอนจากใจ...ที่เธอมีต่อเขา
ถือซะว่า...เป็นความลับ...ระหว่างเรา
แม้จะทำฉันเศร้า..มากเพียงไหน...ก็ตามที
บทกลอน...ที่เ่ธอว่า...ไม่หวาน
แม้จะทรมานหัวใจ...ของฉันคนนี้
ขอได้อ่านสักครั้ง...ในรอบปี
ขออ่านความรู้สึกมากมี...ของเธอ...ผ่านบทกลอน
ฉันอาจ...จะเลือน...เธอได้
ฉันอาจตัดใจ...ยอมถ่ายถอน
หัวใจรักภักดิ์มั่น...จะได้...ถูกบั่นทอน
ให้มันได้สะท้อน...ความพ่ายแพ้ของฉัน...ให้หมดไปจากหัวใจ
****************************
ก็แค่...สวะ
ขยะ...หัวใจ
เพ้อพร่ำ...เท่าไร
ก็ไร้...การแล
ถ้อยคำ...ที่กลั่น
รักมั่น...รักแท้
เมื่อไร้...คนแคร์
ก็แค่...ซากคำ
*************************
ไม่ฮา...อยู่แล้ว
ดุจแก้ว...กลืนช้ำ
ไม่เจ็บ...ไม่รู้จำ
ฝืนขำ...คงยากเย็น
***********************
อ่านบทกลอน...สุดหวาน...เธอให้มา
ด้วยหัวใจ...เย็นชา...หาหวานไม่
แหมจะใส่...รสหวาน...จนหมดใจ
ก็เฉยๆ...รู้ไหม...ใจด้านชา
ไม่ยินดี...ในรัก...ไม่ว่าใคร
ด้วยมันเซง...กับใจ...ที่ใฝ่หา
ดิ้นรนค้น...หารัก...อนิจจา
พบเพียงว่า...รักแท้...แพ้คนเมิน
**************************
จะร้อน...หนาวฝน...ไม่สนเลย
หัวใจ...มันชาเฉย...มันตายนิ่ง
ด้วยความฝัน...ถูกทำลาย...ไร้อุ่นอิง
กอดได้เพียง...รักทิ้ง...จึงนิ่งใจ
***********************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น