เสียงร่ำร้อง...ของใจ...ไร้ประโยชน์
เค้าไม่โปรด...สักนิด...ไม่คิดหา
ถึงร่ำร้อง...ดั่งลั่น...ทั่วโลกา
เค้าก็ไม่...ชายตา...มาแลมอง
ได้แต่ร่ำ...แต่ร้อง...อยู่โดดเดี่ยว
อยู่บนทาง...สายเปลี่ยว...เดียวดายหมอง
กอดได้เพียง...ความช้ำ...น้ำตานอง
กับเสียงใจ...กึกก้อง...ในใจตัว
**********************
เสียงจากใจ...ของฉัน...มันไร้ค่า
แค่เสียงนก...เสียงกา...น่าคลื่นไส้
ต่อให้เป็น...ความจริงแท้...ของหัวใจ
เธอก็หา...ต้องการไม่...ใจรู้ดี
เสียงจากใจ...ที่ไร้ค่า...ไม่น่ายล
รักเธอด้วย...เหตุผล...ทนทู่ซี้
แม้ว่าเธอ...จะเมิน...ฉันกี่ที
เสียงจากใจ...ดวงนี้...ก็ไม่แปร
**********************
เค้าไม่โปรด...สักนิด...ไม่คิดหา
ถึงร่ำร้อง...ดั่งลั่น...ทั่วโลกา
เค้าก็ไม่...ชายตา...มาแลมอง
ได้แต่ร่ำ...แต่ร้อง...อยู่โดดเดี่ยว
อยู่บนทาง...สายเปลี่ยว...เดียวดายหมอง
กอดได้เพียง...ความช้ำ...น้ำตานอง
กับเสียงใจ...กึกก้อง...ในใจตัว
**********************
เสียงจากใจ...ของฉัน...มันไร้ค่า
แค่เสียงนก...เสียงกา...น่าคลื่นไส้
ต่อให้เป็น...ความจริงแท้...ของหัวใจ
เธอก็หา...ต้องการไม่...ใจรู้ดี
เสียงจากใจ...ที่ไร้ค่า...ไม่น่ายล
รักเธอด้วย...เหตุผล...ทนทู่ซี้
แม้ว่าเธอ...จะเมิน...ฉันกี่ที
เสียงจากใจ...ดวงนี้...ก็ไม่แปร
**********************
เพราะว่าเขา...ไม่เคย...ต้องการฟัง
เสียงจากใจ...ฉันสักครั้ง...จึงไร้ค่า
แม้ว่าฉัน...มีเขา...ในเงาตา
แต่เขาไม่...ปรารถนา...จึงปวดใจ
เสียงจากใจ...มันไร้ค่า
เฝ้าแต่ครวญหา...สิ่งที่คว้า...มาไม่ได้
ได้แต่กู่ก้อง...ร่ำร้องว่ารัก...อยู่ภายใน
เพราะว่าเป็นเสียงที่ร้างไร้...สิ้นรัก...มาเยียวยา
**********************
เสียงจากใจ...ที่ไร้ค่า
คร่ำครวญหา...เพ้อพร่ำ...อย่างซึมเซ่อ
ตะโกนดัง...เพียงไหน...ในใจเบลอ
ก็มิอาจ...เผยอ...สื่อออกไป
เพราะว่ามัน...คือเสียง...ที่ไร้ค่า
เธอหรือจะ...อาสา...มากอดไว้
เสียงที่ก้อง...แต่รัก...เธอกว่าใคร
เสียงจากใจ...ที่ไร้ค่า...ไม่ด้านพอ
************************
เสียงจากใจ...ใสเพียงไหน...ก็ไร้ค่า
ตะโกนก้อง...ร้องหา...ก็สิ้นไร้
เสียงที่ดัง...แต่ไม่...อาจสื่อไป
มันแผ่วเบา...ร้างไร้...สู่ใจเธอ
******************
จะยลยิน...ได้เช่นไร...ช่วยบอกหน่อย
ด้วยเธอปล่อย...เมินเฉย...กันอย่างนั้น
ไม่เอื้อยเอ่ย...ว่ารัก...สื่อสัมพันธ์
แล้วเราจะ...ร่วมฝัน...กันเช่นไร
***********************
เธอเป็นใจ...ฉันหรือ...จึงตัดสิน
ว่าฉันนี้...จะหมิ่น...รักเธอได้
ไม่ลองบอก...แล้วจะรู้...ได้ยังไง
ว่าหัวใจ...ของฉัน...ไม่รักเธอ
******************
ตัดสินใจ...ฉันผิด...ยังไม่พอ
ยังจะต่อ...ว่าตา...ฉันสิ้นไร้
มองผ่านเลย...เธอไป..ให้กับใคร
โถคิดได้..ไม่น่า...ไม่น่าเลย
******************
เมื่อตัดสิน...กันถึง...ขนาดนี้
ก็ขอพอ...กันที...ไม่มีให้
รักที่เคย...มีมาก...ในหัวใจ
ขอกลบฝัง...มันไว้...ไม่ให้เธอ
*******************
พอเถอะ...พอสักที
ฉันเบื่อเหลือที่...กับการ...คอยตามไล่
ไขว่คว้าดึงรัก...กลับมา...สู่หัวใจ
ทั้งที่เธอ...ทำมันหลุดลอยไปไกล...สุดสายตา
อย่าถามหา..อีกเลย
รักเฉยเมย...ที่เธอไม่เคย...ปรารถนา
รักแค่ชื่อ...ติดปาก...ไร้ศรัทธา
อย่าถามหา...ถึงมัน...อีกเลยเธอ
*******************
เราสองคน...
มีเหตุผล...ที่แสนจะต่าง
ผูกกันไว้...ด้วยรัก...เบาบาง
เรื่องหม่นหมาง...จึงมี...อยู่ร่ำไป
ระหว่างเรา...
คงต้องเผา...ความพยายาม...ทั้งหมดเอาไว้
กลบเสียง...ร่ำร้อง...ภายในใจ
ที่ฝืนมาจน...ไม่เหลืออะไร...ให้ใจได้รู้สึกดี-ดี
*******************
ปรารถนา...เพียงใด
สิ่งที่ได้...คืนกลับ...คือบอบช้ำ
เสียงจากใจ...ส่งไป...ผ่านน้ำคำ
เธอกลับขำ...ไม่สน...ไม่ใส่ใจ
จึงกลับกลาย...เป็นเสียง...ที่ไร้ค่า
ปรารถนา...ทั้งหมด...ต้องสิ้นไร้
อยู่ในคลื่น...น้ำตา...ตลอดไป
กับเสียงก้อง...ภายในใจ...ว่าไร้เธอ
********************
เสียงจากใจ...ฉันสักครั้ง...จึงไร้ค่า
แม้ว่าฉัน...มีเขา...ในเงาตา
แต่เขาไม่...ปรารถนา...จึงปวดใจ
เสียงจากใจ...มันไร้ค่า
เฝ้าแต่ครวญหา...สิ่งที่คว้า...มาไม่ได้
ได้แต่กู่ก้อง...ร่ำร้องว่ารัก...อยู่ภายใน
เพราะว่าเป็นเสียงที่ร้างไร้...สิ้นรัก...มาเยียวยา
**********************
เสียงจากใจ...ที่ไร้ค่า
คร่ำครวญหา...เพ้อพร่ำ...อย่างซึมเซ่อ
ตะโกนดัง...เพียงไหน...ในใจเบลอ
ก็มิอาจ...เผยอ...สื่อออกไป
เพราะว่ามัน...คือเสียง...ที่ไร้ค่า
เธอหรือจะ...อาสา...มากอดไว้
เสียงที่ก้อง...แต่รัก...เธอกว่าใคร
เสียงจากใจ...ที่ไร้ค่า...ไม่ด้านพอ
************************
เสียงจากใจ...ใสเพียงไหน...ก็ไร้ค่า
ตะโกนก้อง...ร้องหา...ก็สิ้นไร้
เสียงที่ดัง...แต่ไม่...อาจสื่อไป
มันแผ่วเบา...ร้างไร้...สู่ใจเธอ
******************
จะยลยิน...ได้เช่นไร...ช่วยบอกหน่อย
ด้วยเธอปล่อย...เมินเฉย...กันอย่างนั้น
ไม่เอื้อยเอ่ย...ว่ารัก...สื่อสัมพันธ์
แล้วเราจะ...ร่วมฝัน...กันเช่นไร
***********************
เธอเป็นใจ...ฉันหรือ...จึงตัดสิน
ว่าฉันนี้...จะหมิ่น...รักเธอได้
ไม่ลองบอก...แล้วจะรู้...ได้ยังไง
ว่าหัวใจ...ของฉัน...ไม่รักเธอ
******************
ตัดสินใจ...ฉันผิด...ยังไม่พอ
ยังจะต่อ...ว่าตา...ฉันสิ้นไร้
มองผ่านเลย...เธอไป..ให้กับใคร
โถคิดได้..ไม่น่า...ไม่น่าเลย
******************
เมื่อตัดสิน...กันถึง...ขนาดนี้
ก็ขอพอ...กันที...ไม่มีให้
รักที่เคย...มีมาก...ในหัวใจ
ขอกลบฝัง...มันไว้...ไม่ให้เธอ
*******************
พอเถอะ...พอสักที
ฉันเบื่อเหลือที่...กับการ...คอยตามไล่
ไขว่คว้าดึงรัก...กลับมา...สู่หัวใจ
ทั้งที่เธอ...ทำมันหลุดลอยไปไกล...สุดสายตา
อย่าถามหา..อีกเลย
รักเฉยเมย...ที่เธอไม่เคย...ปรารถนา
รักแค่ชื่อ...ติดปาก...ไร้ศรัทธา
อย่าถามหา...ถึงมัน...อีกเลยเธอ
*******************
เราสองคน...
มีเหตุผล...ที่แสนจะต่าง
ผูกกันไว้...ด้วยรัก...เบาบาง
เรื่องหม่นหมาง...จึงมี...อยู่ร่ำไป
ระหว่างเรา...
คงต้องเผา...ความพยายาม...ทั้งหมดเอาไว้
กลบเสียง...ร่ำร้อง...ภายในใจ
ที่ฝืนมาจน...ไม่เหลืออะไร...ให้ใจได้รู้สึกดี-ดี
*******************
ปรารถนา...เพียงใด
สิ่งที่ได้...คืนกลับ...คือบอบช้ำ
เสียงจากใจ...ส่งไป...ผ่านน้ำคำ
เธอกลับขำ...ไม่สน...ไม่ใส่ใจ
จึงกลับกลาย...เป็นเสียง...ที่ไร้ค่า
ปรารถนา...ทั้งหมด...ต้องสิ้นไร้
อยู่ในคลื่น...น้ำตา...ตลอดไป
กับเสียงก้อง...ภายในใจ...ว่าไร้เธอ
********************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น