บันทึกช้ำ

หัวใจ...ทั้งหมด...ของฉัน
ก่อนนั้น...ให้เขา...ทั้งหมด
กลับพบ...แต่เรื่อง...รันทด
เขาคด...หักหลัง...หัวใจ

จึงเก็บ...หัวใจ...ทั้งหมด
มาจด...บันทึก...ช้ำไว้
ถ้าหาก...มีรัก...ครั้งใหม่
ต้องไม่...ให้ใจ...ทั้งดวง
************************
บันทึกช้ำ...ฉบับนี้
เขียนด้วยหมึก..ช้ำฤดี...สีหมดค่า

บันทึกแผล...รักด้วย...หยดน้ำตา
ขีดเส้นใต้...ด้วยใจชา...ว่าระทม
************************
จารึก...บันทึกช้ำ
ความรัก...สีดำ...ของข้า
เจ็บอย่างไร...ปวดเพียงไหน...กลั่นออกมา
จะได้จำ...ไว้ว่า...อย่าเชื่อใคร

คำรัก...ก็แค่...ลมลิ้น
ใครให้...ก็จงชิน...อย่าหลงใหล
จริงอยู่...ว่าคำรัก...อาจจริงใจ
แต่ก็ใช่...อีกเช่นกัน...มันต้องคลาย
**************************
เจ็บเท่าไร...ปวดเพียงไหน...เร่งบันทึก
ยามที่ความ...รู้สึก...นี้ยังใหม่
เพื่อตอกย้ำ...แผลช้ำ...ฝังหัวใจ
ว่าอย่าหลง...เชื่อใคร...ง่ายอีกครา

บันทึกช้ำ...ความรัก...ที่พลาดผิด
จะฝังติด...หัวใจ...อย่างแน่นหนา
อกที่ช้ำ...ใจที่บวม...ท่วมน้ำตา
บันทึกไว้...เถิดว่า...อย่าง่ายเกิน
**************************
บันทึก...ทุกหยด...น้ำตา
จดความทรมา...หนักหน่วง...ครั้งนี้ไว้
จารึก...ไว้ลึก...จนสุดใจ
เจ็บปวด...แค่ไหน...ความระทม

อย่าโง่...จำไว้...อย่าโง่อีก
จงหลีก...ให้สิ้น...ความขื่นขม
ชินซะ...คำหวาน...คารม
อย่างม...อย่างั่ง...จงชั่งใจ
****************************
บันทึกช้ำ...ในใจของ...ผู้หญิงคนหนึ่ง
ที่ไม่เคยจะซึ้ง...สื่อใจ...ถึงใครคนนั้น

เธอเขียนบันทึกรัก...ถึงเขา...เป็นร้อยเป็นพัน
สุดท้ายต้องเขียนบันทึกช้ำ...ครวญคร่ำ...อยู่เดียวดาย
************************
ได้แค่นี้...แหละหัวใจ
ไม่ว่านานแค่ไหน...ก็ได้เพียงความช้ำ...ฉบับหนึ่ง

กอดได้เพียง...ความเหงา...ในห้วงคำนึง
แม้คำรักที่เขียนจะซึ้ง...แต่มันส่งไม่ถึงใจเขาหรอก...คงไม่ต้องการ
**************************
เพราะบันทึกรัก...ของฉัน...มิได้ถูกเปิดอ่าน
จึงต้องเลิกขับขาน...รำพันรัก...ที่หวังจะมอบให้

ฉีกบันทึกรักทิ้ง...แล้วเขียนบันทึกช้ำ...แทนบันทึกรักที่ขาดไป
และจะขีดเส้นใต้เอาไว้...ว่าเธอไม่...ไม่มีวันจะรักเรา
****************************
ไม่รู้หรอกนะ...ใช้อะไร...เขียนบันทึกรัก
แต่มันก็คอยสลัก...คำรัก...ไปให้เขา
แบบเงียบ-เงียบ...ลำพัง...อยู่กับเงา
โดยที่เขา...ไม่รู้...ไม่รู้เลย

บันทึกรัก...ที่สลัก...จึงขอจบ
เพราะค่ามัน...ติดลบ...ด้วยไม่เผย
ประโยชน์ใด...ที่จะมี...ไม่ควรเลย
จึงต้องเฉย...เลิกเขียนรัก...เขียนช้ำแทน
**********************
เขียนไม่ได้...แล้วล่ะ...บันทึกรัก
เพราะมันหนัก...เหลือเกิน...ความเจ็บช้ำ
เขียนคำรัก...ก็ไม่หวาน...ไม่น่าจำ
แล้วจะย้ำ...จะเขียน...ต่อทำไม

เขียนได้เพียง...ความช้ำ...กับใจนี้
ว่าฤดี...มีแผล...ด้วยเหตุไหน
หัวใจหมอง...คล้ำหม่น...ด้วยเหตุใด
บ่งบอกไว้...ที่บันทึก...หมึกระทม
********************
บันทึกช้ำ...ของฉัน...มีหลายหน้า
ปึกใหญ่หน้า...เหลือเกิน...เรื่องความช้ำ

ไม่เคยสุข...มีแต่...ทุกข์ระกำ
หากจำนำ...หรือขายได้...ก็คงดี
*********************
ใครกัน..จะเช็ดน้ำตา...คนไร้ค่า
ใครกัน...จะปรารถนา...ผู้หญิงมารยาอย่างฉัน
ใครกัน...จะมาสน...จะมาขอผูกพัน
นอกจากการเย้ยหยัน...ใครกันจะหมายมอบใจ

จึงได้แต่จด...บันทึกช้ำ...เอาไว้เท่านั้น
ไม่มีวัน...จะเปลี่ยนบันทึก...ให้ดีกว่านี้ได้
คงต้องเพิ่ม...ความหนาอย่างนี้...อยู่ร่ำไป
จนถูกบันทึกทับใจ...จนแหลก...ไม่เหลือดี
************************
ก็ได้...ก็ได้
จะทิ้งไป...บันทึกช้ำ
ที่เขียนด้วย...หมึกระกำ
จะขอจดจำ...แต่สิ่งดี-ดี

มีเธอ...มาคอย...ปลอบใจ
จะไม่ทุกข์...ต่อไป...อีกแล้วนี่
ขอบคุณนะ...สำหรับ...มิตรไมตรี
ที่ฉันนี้...หายาก...เต็มทน
*************************
บันทึกช้ำ...ฉบับนี้
บอกเล่าถึงสตรี...โง่งั่ง...คนหนึ่ง
เจ็บไม่จำ...จึงต้องเขียนย้ำ...ให้คำนึง
จะได้ซึ้ง...ได้เข็ด...กันเสียที

บันทึกช้ำ...ที่มีค่า
ตอกย้ำอุรา...อ่อนไหวดวงนี้
ว่าอย่านะ...อย่ารักใคร...ให้ชอกช้ำฤดี
อ่านย้ำหลายๆที...ว่าถูกเหยียบขยี้...มันเจ็บอย่างไร
***********************
จะเขียน...บันทึก...อีกกี่ครั้ง
มันก็ยังประดั่ง...แต่ความผิดหวัง...เหมือนครั้งเก่า
ไม่เคย...ได้ใช้...คำว่าเรา
ได้แต่หลงเงา...คนที่...ไม่เคยมองมา

จะเขียน...บันทึก...อีกกี่ที
ก็ซ้ำเดิม...อยู่แบบนี้...นี่แหละหนา
บันทึกได้...แต่หยดน้ำตา
และความทรมา...เท่านั้น...แค่นั้นเอง
************************
อยากบันทึกนะ...ความรัก
แต่คนอกหัก...จะบันทึก...อะไรได้

นอกจาก...ความปวดร้าวใจ
เขียนใหม่กี่ครั้ง...ก็ช้ำทุกที
********************
ฉันนี่นะ...มีคนอื่น
ไฉนหยืบยื่น...ความผิดนี้...มาให้ฉัน
เสียแรงที่...รักเธอ...เพิ่มทุกวัน
แต่เธอนั้น...เมินฉัน...ทุกนาที

ขอเหตุผล...หน่อยซิ...ที่ลบล้าง
เอารักฉัน...มาวาง...ไว้แบบนี้
เหตุผลพอ...หรือไม่...เล่าคนดี
ถึงว่าพี่...นี้เฝ้า...แต่หลอกลวง

คนสำคัญ...มีเพียง...เธอที่หนึ่ง
ยังลึกซึ้ง...แต่เธอ...ยังห่วงหวง
ยังคงมั่น...รักแต่...เจ้าพุ่มพวง
ไยประท้วง...ว่าพี่...นี้เลวทราม

ไม่เคยแคร์...ใครไหน...จะเท่าเธอ
ไม่เคยเผลอ...รักใคร...รู้ข้อห้าม
ยังคงมั่น...ถือรัก...ในนิยาม
ไยนงราม...กับคิด...ปิดรักเรา
**********************
คิดว่าจะ...ทิ้งมัน...ไปเสียได้
กลับต้องใช้...มันจด...ความชอกช้ำ
ลงบัญชี...ช้ำรัก...ปกสีดำ
เพื่อจะได้...ฝังจำ...ความปวดใจ

หวังจะลบ...ความเจ็บ...รักครั้งนี้
กลับเพิ่มยอด...บัญชี...ใหม่เสียได้
หวังครองสุข...กับเพิ่มทุกข์...ในหัวใจ
บันทึกรัก...จึงไม่...เคยเกิดมี
**************************
น้ำตาหยด...รดใจ...มานานเนิ่น
รักดำเนิน...อยู่บน...หนทางช้ำ
รำพันบท...ความโศก...ด้วยหมึกดำ
สู่ดวงใจ...จดจำ...ความคร่ำครวญ

บันทึกช้ำ...ความหนา...ยังเพิ่มขึ้น
ยังต้องมึน...กับรัก...ที่แสนห้วน
ไม่ยืนยาว...สักครั้ง...เลยทั้งมวล
ใจจึงซวน...เซซัง...อยู่ร่ำไป
****************************
บันทึก...ความร้าวรวด...ไว้ในนี้
ถ้อยวจี...หยามเย้ย...จารจดไว้
เธอไม่เคย...คิดรัก...จำใส่ใจ
เขียนลงกลาง...ฤทัย...จงจดจำ

บันทึกช้ำ...คำตัด...สลัดรัก
ให้แน่นหนัก...เอาไว้...เพื่อตอกย้ำ
ว่ารักที่...มากมาย...ต้องจำนำ
ไว้กับใจ...แสนช้ำ...ฉ่ำระทม
****************************