สิ่งที่ขาดหาย…
คือความวุ่นวาย...ยามเผชิญหน้า
เหม็นเบื่อ...เอือมระอา
แทบบ้า...เมื่อพบปะ...เจอะเจอ
ไม่มีอีกแล้ว...ความรำคาญนั้น
เมื่อฉันจากเธอมา...สิ้นเสนอ
ยอมขาดหายไป...จากความรำคาญ...ของเธอ
ทั้งที่ยังรักเธอเสมอ...ทุกห้อง...ของหัวใจ
*********************
อาจไม่...ระคาย...หัวใจ
ที่ขาดฉันไป...ในวันนี้
คงจะ...รู้สึกดี
ตั้งแต่ไม่มี...คนสร้าง...ความรำคาญ
แค่สิ่งที่หายไป...
สิ่งที่ไม่...เคยได้รับ...แม้คำว่าสงสาร
สิ่งที่ทนอยู่...ทนรักเธอ...อย่างร้าวราน
คือฉัน...ผู้ทรมาน...จำได้ไหม...คงไม่ซิ
*********************
ฉันนี่หรือ...ควงชาย...หลากหลายหน้า
คำกล่าวหา...นี่โหด...มากรู้ไหม
ฉันต้องเจ็บ...เพราะเธอ...ไม่มีใจ
ยังใส่ไคล้...กันได้...อะไรกัน
หรือหัวใจ...ฉันยัง...เจ็บไม่พอ
เธอจึงก่อ...ข้อหา...นี้ให้ฉัน
ขอห่างหาย...จากเธอ...ด้วยจาบัลย์
เธอกลับรั้น...ยื้อกลับ...ให้เจ็บทรวง
**********************
ใจหักงอ...งั้นหรือ...คำเธอกล่าว
จบเรื่องราว...ระหว่างเรา...เพราะว่าฉัน
โกหกเธอ...น่ะเหรอ...อะไรกัน
พอแล้วฝัน...ระหว่างฉัน...ระหว่างเธอ
********************
สิ่งที่ขาดหาย...
ไร้ประกาย...ให้ตามหา
ก้าวผ่าน...หยาดน้ำตา
ออกมา...ให้พ้นเธอ
ช่องว่าง...ที่ขาดไป
เธอคงไม่...มาเฝ้าเพ้อ
แม้แต่...ยามละเมอ
ก็ไม่เผลอ...มาห่วงใย
*****************
ต่อรอง...ในวันสาย
โถคำชาย...ช่างร้ายเหลือ
อย่าคิด...มาจุนเจือ
ไม่เชื่อ...ให้เปลืองใจ
น้ำตา...ที่หลั่งริน
คงจะชิน...ซิใช่ไหม
พอขาด...สิ่งนี้ไป
ทนไม่ไหว...ใช่ไหมคุณ
**********************
สิ่งที่ขาดหาย...
คือความหมาย...ของตัวฉัน
ทนเจ็บ...ทนเงียบงัน
อยู่กับฝัน...ที่ไม่เจอ
ทนเจ็บ...กับบาดแผล
ล้มแผ่...ด้วยรักเก้อ
ชอกช้ำ...รักพร่าเบลอ
แทบเอ๋อ...จึงอำลา
**************************
คงจะ...ไม่มีแล้ว
มันหมดแวว...จะตามตื้อ
เมื่อฉัน...คิดปล่อยมือ
นั้นก็คือ...ฉันตัดใจ
*********************
สบาย...หรือเปล่า...คนดี
ที่พื้นที่...ส่วนนี้...ไม่มีฉัน
สบายดีไหม...ที่ไม่...เห็นหน้ากัน
คงสบายขึ้นทุกวันซินะ...ไม่หน้าถามเลย
คนใกล้...ที่น่ารำคาญ
ทนทรมาน...มาจนอ่อนล้า...กับอาการนิ่งเฉย
เพิ่งคิดได้...ว่าเธอคงไม่รู้สึกสะทกสะท้าน...เพราะว่าเธอไม่เคย
รู้สึกว่าฉันสำคัญสักนิดเลย...แม้ว่าจะขาดหาย...สลายไป
************************
คือความวุ่นวาย...ยามเผชิญหน้า
เหม็นเบื่อ...เอือมระอา
แทบบ้า...เมื่อพบปะ...เจอะเจอ
ไม่มีอีกแล้ว...ความรำคาญนั้น
เมื่อฉันจากเธอมา...สิ้นเสนอ
ยอมขาดหายไป...จากความรำคาญ...ของเธอ
ทั้งที่ยังรักเธอเสมอ...ทุกห้อง...ของหัวใจ
*********************
อาจไม่...ระคาย...หัวใจ
ที่ขาดฉันไป...ในวันนี้
คงจะ...รู้สึกดี
ตั้งแต่ไม่มี...คนสร้าง...ความรำคาญ
แค่สิ่งที่หายไป...
สิ่งที่ไม่...เคยได้รับ...แม้คำว่าสงสาร
สิ่งที่ทนอยู่...ทนรักเธอ...อย่างร้าวราน
คือฉัน...ผู้ทรมาน...จำได้ไหม...คงไม่ซิ
*********************
ฉันนี่หรือ...ควงชาย...หลากหลายหน้า
คำกล่าวหา...นี่โหด...มากรู้ไหม
ฉันต้องเจ็บ...เพราะเธอ...ไม่มีใจ
ยังใส่ไคล้...กันได้...อะไรกัน
หรือหัวใจ...ฉันยัง...เจ็บไม่พอ
เธอจึงก่อ...ข้อหา...นี้ให้ฉัน
ขอห่างหาย...จากเธอ...ด้วยจาบัลย์
เธอกลับรั้น...ยื้อกลับ...ให้เจ็บทรวง
**********************
ใจหักงอ...งั้นหรือ...คำเธอกล่าว
จบเรื่องราว...ระหว่างเรา...เพราะว่าฉัน
โกหกเธอ...น่ะเหรอ...อะไรกัน
พอแล้วฝัน...ระหว่างฉัน...ระหว่างเธอ
********************
สิ่งที่ขาดหาย...
ไร้ประกาย...ให้ตามหา
ก้าวผ่าน...หยาดน้ำตา
ออกมา...ให้พ้นเธอ
ช่องว่าง...ที่ขาดไป
เธอคงไม่...มาเฝ้าเพ้อ
แม้แต่...ยามละเมอ
ก็ไม่เผลอ...มาห่วงใย
*****************
ต่อรอง...ในวันสาย
โถคำชาย...ช่างร้ายเหลือ
อย่าคิด...มาจุนเจือ
ไม่เชื่อ...ให้เปลืองใจ
น้ำตา...ที่หลั่งริน
คงจะชิน...ซิใช่ไหม
พอขาด...สิ่งนี้ไป
ทนไม่ไหว...ใช่ไหมคุณ
**********************
สิ่งที่ขาดหาย...
คือความหมาย...ของตัวฉัน
ทนเจ็บ...ทนเงียบงัน
อยู่กับฝัน...ที่ไม่เจอ
ทนเจ็บ...กับบาดแผล
ล้มแผ่...ด้วยรักเก้อ
ชอกช้ำ...รักพร่าเบลอ
แทบเอ๋อ...จึงอำลา
**************************
คงจะ...ไม่มีแล้ว
มันหมดแวว...จะตามตื้อ
เมื่อฉัน...คิดปล่อยมือ
นั้นก็คือ...ฉันตัดใจ
*********************
สบาย...หรือเปล่า...คนดี
ที่พื้นที่...ส่วนนี้...ไม่มีฉัน
สบายดีไหม...ที่ไม่...เห็นหน้ากัน
คงสบายขึ้นทุกวันซินะ...ไม่หน้าถามเลย
คนใกล้...ที่น่ารำคาญ
ทนทรมาน...มาจนอ่อนล้า...กับอาการนิ่งเฉย
เพิ่งคิดได้...ว่าเธอคงไม่รู้สึกสะทกสะท้าน...เพราะว่าเธอไม่เคย
รู้สึกว่าฉันสำคัญสักนิดเลย...แม้ว่าจะขาดหาย...สลายไป
************************
ฉันจะเป็นอะไร...
เธอก็คง...ไม่สนใจ...ตั้งคำถาม
เพราะว่า...คำว่ารัก...ในนิยาม
ของเธอมีคนที่งดงาม...ประดับแล้ว...ในหัวใจ
ฉันจึง...ไม่ต่าง...ฝุ่นควัน
ที่สร้างแต่ความ...ขัดเคืองเท่านั้น...ซิใช่ไหม
หมดฤทธิ์เดช...ก็จางหายไร้ค่า...ไร้ประโยชน์ใด
ถึงจะขาดหายไป...ก็"ไม่รู้สึก"ซินะ...หรือว่า"รู้สึกดี"
************************
ฉันปล่อย...มือตีจาก
เพราะไม่อยาก...เจ็บช้ำเจ่อ
มิใช่...ฉันโกรธเธอ
อย่าได้เผลอ...คิดผิดไป
ฉันตัด...ใจเพราะเจ็บ
สุดจะเย็บ...บาดแผลได้
ตีจาก...เธอมาไกล
ดีกว่าใกล้...ให้ระทม
สนไย...สิ่งที่ขาด
มันหรืออาจ...ทำเธอล่ม
จากคน...น่านิยม
อย่าแสร้งตรม...ให้ขันเลย
**********************
รักเธอ...เจ็บมามาก
ทนลำบาก...ต่อไม่ไหว
พอคิด...ตัดเยื่อใย
เธอกลับไม่...ยอมปล่อยกัน
หวงก้าง...กันใช่ไหม
คงสะใจ...ได้เย้ยหยัน
ผู้หญิง...ที่รักมั่น
ให้จาบัลย์...คงสะใจ
*************************
ต่างคน...ควรต่างไป
ตัดเยื่อใย...นับจากนี้
ฉันไม่...เจ็บฤดี
ไม่ต้องพลี...รักต่อไป
ส่วนเธอ...ไม่ต้องบอก
เหมือนหนามหยอก...หลุดสิ้นไร้
คงสุข...คงสมใจ
บ่งหนามได้...ดั่งต้องการ
************************
เธอก็คง...ไม่สนใจ...ตั้งคำถาม
เพราะว่า...คำว่ารัก...ในนิยาม
ของเธอมีคนที่งดงาม...ประดับแล้ว...ในหัวใจ
ฉันจึง...ไม่ต่าง...ฝุ่นควัน
ที่สร้างแต่ความ...ขัดเคืองเท่านั้น...ซิใช่ไหม
หมดฤทธิ์เดช...ก็จางหายไร้ค่า...ไร้ประโยชน์ใด
ถึงจะขาดหายไป...ก็"ไม่รู้สึก"ซินะ...หรือว่า"รู้สึกดี"
************************
ฉันปล่อย...มือตีจาก
เพราะไม่อยาก...เจ็บช้ำเจ่อ
มิใช่...ฉันโกรธเธอ
อย่าได้เผลอ...คิดผิดไป
ฉันตัด...ใจเพราะเจ็บ
สุดจะเย็บ...บาดแผลได้
ตีจาก...เธอมาไกล
ดีกว่าใกล้...ให้ระทม
สนไย...สิ่งที่ขาด
มันหรืออาจ...ทำเธอล่ม
จากคน...น่านิยม
อย่าแสร้งตรม...ให้ขันเลย
**********************
รักเธอ...เจ็บมามาก
ทนลำบาก...ต่อไม่ไหว
พอคิด...ตัดเยื่อใย
เธอกลับไม่...ยอมปล่อยกัน
หวงก้าง...กันใช่ไหม
คงสะใจ...ได้เย้ยหยัน
ผู้หญิง...ที่รักมั่น
ให้จาบัลย์...คงสะใจ
*************************
ต่างคน...ควรต่างไป
ตัดเยื่อใย...นับจากนี้
ฉันไม่...เจ็บฤดี
ไม่ต้องพลี...รักต่อไป
ส่วนเธอ...ไม่ต้องบอก
เหมือนหนามหยอก...หลุดสิ้นไร้
คงสุข...คงสมใจ
บ่งหนามได้...ดั่งต้องการ
************************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น