บักทึกรักในใจดิน

รูปภาพของฉัน
ดินหญ้ากาช้ำ..ฝากคำพร่ำบ่น..สู่สายตาชน..ที่ซ้นทางใจ..กลอนจากใจดิน..หญ้าชินร้าวไหว..การ่ำอาลัย..ช้ำในดวงมาลย์

วันจันทร์ที่ 19 กรกฎาคม พ.ศ. 2553

ความรู้สึก..ที่แตกต่าง

ความรู้สึก...ของเรา...ช่างแตกต่าง
เหมือนเส้นทาง...กีดขวาง...สุดจะบั่น
เธอคิดอย่าง...ฉันอย่าง..ช่างต่างกัน
คงไม่อาจ...ร่วมฝัน..ได้อย่างใจ

ห้ามไม่ได้...หัวใจ...ฉันมีสิทธิ์
แม้จะปิด...รักเธอ...ไม่ขอใกล้
แต่สิทธิ์ห่วง...ยังมี...ไม่หายไป
จะใกล้ไกล...ใจฉัน...ก็ห่วงเธอ
*************************
ความรู้สึก...ที่แสน...จะแตกต่าง
ไม่มีทาง...หวนคืน...กลับมาใหม่
มันสวนทาง...เสียแล้ว...ความเข้าใจ
ไม่เหลือลอย...อาลัย...และไมตรี

คนใจร้าย...ใจดำ...มาทิ้งขว้าง
มาเชือดเฉือน...ใจบาง...ฉันป่นปี้

คงไม่กลับ...มารัก...ฉันรู้ดี
แต่ใจนี้...มันกลับ...ไม่เชื่อฟัง

มันยังเฝ้า...รอหวัง...อยู่เสมอ
แม้ว่าเธอ...นี้จะ...ไม่คืนหลัง
รู้ทั้งรู้...ว่ารัก...ที่พ่ายพัง
มันไม่มี...ความหวัง...จะกลับมา
************************
ความรู้สึก...วันนั้น...กับวันนี้
มันไม่เหลือ...ชิ้นดี...อีกแล้วหนา
เธอกับฉัน...ไม่มี...ทางกลับมา
เอ่ยวาจา...ว่ารัก...ได้ดั่งเดิม

ความรู้สึก...ดี-ดี...ที่เกิดก่อ
หมดแล้วหนอ...วันนี้...ไม่มีเพิ่ม
มีแต่เหือด...แห้งหาย...ไม่อาจเติม
สุดจะเริ่ม...เรื่องรัก...ให้กลับคืน
************************
ความรู้สึก..เราสอง...ช่างแตกต่าง
ดูไกลห่าง...เหลือเกิน...เมื่อฉากฝัน
ของเราสอง...ที่เคยสร้าง...มาด้วยกัน
มาถูกบั่น...สิ้นรัก...ครั้งก่อนเคย

เธอเปลี่ยนไป...จากใจ...ที่มีฉัน
คืนสัมพันธ์...วันหวาน...ไม่อ้างเอ่ย
ฉันรักเธอ...คงมั่น...ไม่แปรเลย
สองเราจึง...ลงเอย...ด้วยจากกัน
*************************
สวนทางกัน...เหลือเกิน...สองเรา
ฉันเขลา...เธอเปรื่อง...เรื่องลืมฉัน

ฉันรัก...เธอลวง...นอกสัมพันธ์
ฉันจำ...เธอลืม...ช่างต่างจริง
*********************************
ความรู้สึก...ของเรา...ช่างแตกต่าง
ด้วยมาถึง...สุดทาง...ปิดฉากฝัน
จบเสียที...ความรู้สึก..ที่ให้กัน
ไม่มีทาง...เหหัน...หรือหวนคืน

ด้วยการมอง...ที่ต่าง...กันหนักหนา
เธอมองฟ้า...กลางวัน...ด้วยใจชื่น
ฉันมองฟ้า..ยามค่ำ...แล้วกล้ำกลืน
ฉันยั่งยืน...แต่เธอ...หมายอำลา
***************************
ความรู้สึก...ที่ต่าง...กันอย่างนี้
นานนับปี...มีแต่...จะว่างเปล่า
คำว่ารัก...ไม่เหลือ...แม้แต่เงา
คำว่าเหงา...เพิ่มขึ้น...พันทวี

เมื่อความรัก...ลดน้อย...จนไม่เหลือ
แม้จะเผื่อ...ใจไว้...อย่างเต็มที่
ก็สุดฝืน...แล้วหนอ...พอกันที
นับจากนี้...ขอให้...เราขาดกัน
****************************
ความเฉยชา...เมินเฉย...จากใจเธอ
ทำฉันเก้อ...เจ็บปวด...มาหลายหน
พยายาม...หลอกใจ...และอดทน
ไม่เกิดผล...ใดเลย...จะเปลี่ยนแปลง

ฉันรักเธอ...เพิ่มขึ้น...แต่เธอนั้น
ทำเหมือนบั่น...รักลง...เสมือนแกล้ง
ด้วยอาการ...นิ่งเฉย...จนเรื่องแดง
ว่าเธอแสร้ง...ฝืนรัก...มานมนาน

***********************
ความรู้สึก...ของเรา...เริ่มแตกต่าง
ตั้งแต่เธอ...นำทาง...เขาคนใหม่
เข้ามาอยู่...มาขวาง...หนทางใจ
เสมือนแกล้ง...ฉันให้...ห่างไกลเธอ

ฉันรักเธอ...เพิ่มขึ้น...ทุก-ทุกวัน
แต่เธอนั้น....ผลักดัน...ฉันให้เก้อ
เคยกอดฉัน...เคยมีฉัน...หมั่นบำเรอ
บัดนี้ต้อง...นั่งเหม่อ...ชะเง้อคอย
***********************
ฉันรัก...เธอเมิน
ฉันเดิน...เธอหยุด
ฉันพัก...เธอรุด
ฉันทรุด...เธอไกล

แตกต่าง...อย่างนี้
คนดี...เชื่อไหม
หรือว่า...หัวใจ
สิ้นใย...รักเรา
******************
คงเพราะ...หมดใจ
จึงไกล...จึงห่าง

ทิ้งฉัน...อ้างว้าง
ปล่อยวาง...รักเรา
********************
เพราะเรา...ห่างกัน
สัมพันธ์...สิ้นไร้
หมดเยื่อ...หัวใจ
จึงไกล...ไม่เจอ

หรือรัก...จืดจาง
ใช่ห่าง...เลินเล่อ
หรือเพราะ...ใจเธอ
นั้นเผลอ...มีใคร
*******************
อย่ามา...โมเม
ให้เขว้...ดีกว่า
เธอเอง...ที่ลา
ไม่มา...ดูแล

ทิ้งฉัน...ให้เหงา
ครองเศร้า...ท้อแท้

กอดรัก...ผันแปร
เฝ้าแคร์...เรื่อยมา

กลับถูก...ทำลาย
จากชาย...มีหน้า
ทอดทิ้ง...สัญญา
กล่าวหา...มากมาย
************************
ต่างคน...ต่างโต้
ยะโส....หุนหัน
เยื่อรัก...ขาดพลัน
สะบั้น...หมดใย

นับจาก...วันนี้
จะมี...รักใหม่
ตัดเธอ...สิ้นไป
เลิกใฝ่...รักลวง
******************
พอเถอะ...พอที
อย่าหนี...เมื่อไม่
หลงเหลือ...เยื่อใย
โปรดไกล...จากกัน

อย่าดื้อ...อย่าแพ่ง
อย่าแข่ง...เย้ยหยัน
อย่าหน่วง...สัมพันธ์
อย่าปั่น...รักลวง
*********************

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น