บักทึกรักในใจดิน

รูปภาพของฉัน
ดินหญ้ากาช้ำ..ฝากคำพร่ำบ่น..สู่สายตาชน..ที่ซ้นทางใจ..กลอนจากใจดิน..หญ้าชินร้าวไหว..การ่ำอาลัย..ช้ำในดวงมาลย์

วันอาทิตย์ที่ 19 กันยายน พ.ศ. 2553

หวง

ของๆฉัน อย่าฝันว่าจะได้ไป
คนหน้าหนา...เอาอยากได้...ก็ไม่ว่า

มาแย่งยื้อ...ไปซิ...อย่ารอรา
เพราะตำแหน่ง...คนหน้าหนา...ฉันถึงยอม
************************
ของ-ของฉัน...แต่ดัน...ถูกคาบไป
เผลอไม่ได้...คาบไป...ซึ่ง-ซึ่งหน้า

หาไม่ได้...แล้วหรือ...จึงยื้อมา
ช่างหน้าหนา...สมคำ...ที่เขาลือ
************************
จะคืนได้หรือยัง...
แย่งแฟนคนอื่นไปแอบอัง...อายน่ะ...สะกดเป็นไหม
ช่างหน้าหนา...เหลือเกินนะ...เพิ่งเข้าใจ
ว่าผู้หญิง...ยุคใหม่...ก็กากี

สวย-สวยอย่างเธอ
หาคนโสดไม่เจอ...เลยชอบแย่งแฟนคนอื่น...เสมอ-เสมอแบบนี้
ถามคำเดียว...จะคืนไหมของรักของหวง...ถามอีกที
หากไม่คืน...จะขอราวีเธอสักตั้ง...ให้มันรู้ไป
****************

อิฐเก่าเล่าตำนาน

ก้มกราบดิน...ถิ่นเก่า...อโยธยา
อนิจจา...ไม่อาจ...จะเรืองรุ่ง
ถูกพม่า...เผาซ้ำ...เมื่อเสียกรุง
ไปผดุง...เจดีย์...ชเวดากอง

เห็นทองที่..เจดีย์..ชเวดา
นองน้ำตา...ทุกครั้ง...ใจหม่นหมอง
ทองที่มี...แห่งกรุง...ที่เรืองรอง
ต้องมาครอง...เศษซาก...อิฐหินปูน
**************************
ซากปรัก...หักพัง...ของกรุงเก่า
มันแสนเศร้า...สุดช้ำ...เพราะไส้ศึก
เลวระยำ...ลืมหม้อรก...โหดคะคึก
ไม่สำนึก...ถึงคุณ...ของแผ่นดิน


หวังลาภยศ...เงินทอง...ลืมยางข้าว

ลืมจอมเจ้า...เหนือหัว...ผู้ครองถิ่น

หลอกลวงได้...แม้แต่...เจ้าแผ่นดิน
ธรณิน...ควรสูบ...ไปลงทัณฑ์

วัดวาอาราม...แห่งกรุงศรี...ที่เคยเด่น
เหลือแต่ซาก...แลเห็น...ให้โศกศัลย์
อโยธยา...เสียกรุง...สุดจาบัลย์
อยากย้อนวัน...คืนกลับ...ห้ามกลลวง
*******************
อิฐเก่า...เล่าตำนาน
สุดสะท้าน...ในวังจิต
นี่หรือ...อสรพิษ
แสร้งเป็นมิตร...เพื่อเงินทอง

ขายชาติ...ขายบ้านเมือง
ความรุ่งเรือง...ก็ปล่อยล่อง

แม้แต่...องค์จอมทอง
ยังไม่ครอง...ราชธรรม

หลงรส...ของนารี
จนป่นปี้...มีแต่ช้ำ
รู้ตัว...เมื่อสิ้นกรรม
แผ่นดินฉ่ำ...รอยเลือดไทย
**********************
ชาติอื่นเลว...ไม่เท่า...ชาติเราชั่ว
ไม่คิดกลัว...เวรกรรม...จะตามไล่
เปิดประตู...ให้ข้าศึก...บุกเข้าไป
โอ้หัวใจ...เลวชาติ...ลืมแผ่นดิน

เห็นข้าศึก...เหยียบแผ่นดิน...ของพ่อแม่
มันไม่แคร์...กลับช่วย...กันหยามหมิ่น

หวังเพียงยศ...ตำแหน่ง...ที่ได้ยิน
พอศัตรู...สมจินต์...ก้อฆ่ามัน

จึงไม่เหลือ...อโยธยา...เพราะไส้ศึก
นั่งระลึก...ถึงอดีต...ที่ขีดคั่น
นเรศวร...กู้ชาติ...เพื่อใครกัน
แสนจาบัลย์...จริงหนอ...ลูกหลานเลว
*****************************
ฤาจะย้อน...คืนวัน...อันศัีลย์โศก
มาไหวโยก...แผ่นดิน...ให้ชอกช้ำ
ฤาจะถูก...ร้อยหวาย...ถูกกระทำ
ดั่งรอยกรรม...ย้ำเจ็บ...กันอีกครา

ด้วยไม่รัก...สามัคคี...จึงแพ้พ่าย
ด้วยแบ่งฝัก...แบ่งฝ่าย...จนสิ้นท่า

ด้วยลืมตน...ลืมชาติ...กำเนิดมา
จึงปิดตา...ปิดหู...ไม่ดูดี

ลืมพระคุณ...ยางข้าว...แผ่นดินไทย

ไปลงใฝ่...ต่างชาติ...ขายศักดิ์ศรี
สิ้นอยุธยาแล้ว...หลายร้อยปี
จะสิ้นกรุง...เทพฤานี้...เชิญคิดเอา
*********************
เสียดายที่...เคยพลี...เลือดเนื้อให้
ลูกหลานไทย...ได้ดี...แล้วลืมค่า
บรรพชน...หนหลัง...ตรากตรำมา
อนิจจา...บัดนี้...แบ่งแยกไป

คำว่าไม่...เป็นทาส...ชาติผู้อื่น
คงยิ้มรื่น...ยืนหยัด...อยู่มาได้
คือคุณค่า...ของคำ...ว่าชาติไทย
แล้วไฉน...กลับแตก...สามัคคี

บางระจัน...พลีเลือด...เพราะขุนนาง
มันเข้าข้าง...ศัตรู...ผู้่บัดสี
อยุธยา...ราบคาบ...แพ้ไพรี
เพราะไม่มี...ความรัก...ร่วมจิตใจ

จึงเสียเมือง...ให้พม่า...มันสับโขก
วิปโยค...ย่อยยับ...หาจำไม่
คิดย้อนรอย...ความพ่าย...หรือชาติไทย
อายอิฐเก่า...กันบ้างไหม...ลองใคร่ดู
**********************

อดีต

ความหวาน...ที่ผ่านมา
ร่องรอย...หรรษา...พลันสูญสิ้น

หลังคำลา...เธอกล่าว...น้ำตาริน
อดีตรัก...หักบิ่น...ยากหวนคืน
********************
ให้มัน...จบเท่านี้
อย่ามี...หัวใจ...โหยหา
พอเถอะนะ...หยาดน้ำตา
อย่าหลั่งมา...กันอีกเลย

ไม่เกิด...ประโยชน์ใด
จงเก็บใจ...ให้ชาเฉย
อดีต...แม้คุ้นเคย
แต่ใจเอ๋ย...เจ็บอย่าจำ
**************************
ในเมื่อรัก...ที่ก่อ...เกิดรวดร้าว
คงถึงคราว...ตัดใจ...ยอมแพ้พ่าย
แม้อดีต...เคยหวาน...มามากมาย
มันก็สาย...เกินกว่า...จะหวนคืน

หัวใจเธอ...มันเปลี่ยน...ไปเสียแล้ว

ไม่แน่แน่ว...ในรัก...ที่หวานชื่น

จะให้ฉัน...มั่นรัก...ทุกวันคืน
ครองสะอื้น...ขื่นขม...ต่ออย่างไร

สุดจะทน...กดเก็บ...ความเจ็บปวด
ขอถอนลวด...เกี่ยวรัด...เธอมัดให้
ด้วยกลัดหนอง...จนเฟะ...ไปทั้งใจ
ขออำลา...จากไกล...ไม่ใฝ่เจอ
**************************
หากยังรัก...คงมั่น...แล้วไยหน่าย
ปล่อยฉันพ่าย...ความห่าง...อยู่อย่างนี้
รอคอยเธอ...ทายทัก...มานับปี
กลับไม่มี...หนทาง...จะได้เจอ

ใช้อดีต...หล่อเลี้ยง...รักเรื่อยมา

แม้น้ำตา...หลั่งริน...อยู่เสมอ

คอยเธอกลับ...มาทายทัก...เฝ้าละเมอ
ไม่พบเธอ...สักครั้ง...ให้ชื่นใจ

จนธารน้ำ...ดวงตา...มันแห้งเหือด
หากหลั่งเลือด...มาได้...คงหลั่งให้
ด้วยใจเจ็บ...ปวดช้ำ...กับเยื่อใย
ที่ขาดไป...ไม่พบ...ไม่เจอะเจอ

***************************

อยากจะย้ำชัด-ชัด..ครั้งสุดท้าย...รักเธอ...ลาก่อน

สิ่งที่...ยาวนาน...ที่สุด
คือความรัก...ที่สะดุด...ต้องหยุดเพ้อ
เฝ้าเพียรรัก...เพียรรอ...ก้อไม่เจอ
เพราะว่าเธอ...ไม่รัก...ไม่ใส่ใจ

จึงต้องเอ่ย...คำลา...ยอมไกลจาก
ฝืนกระชาก...ขั้วใจ...ไม่หวนไห้
แม้อยากย้ำ...คำชัด...ก่อนจะไกล
แต่เธอคง...จะไม่...ใส่ใจฟัง

รักเธอ-รักเธอ-ฉันลาก่อน
จะไม่ย้อน...มาพบ...จะกลบฝัง
รักที่มาก...ทั้งหมด...ในชีวัง
เสียงดังปัง...ชีพลับ...ดับความตรม

e027 ได้แรงบันดาลใจจากเพลง ลาก่อน/อัสนี-วสันต์ จ้า e016
*****************
อยากจะย้ำ...ชัด-ชัด...ครั้งสุดท้าย
แด่ใจชาย...ที่ฉัน...นั้นรักมั่น
จำไว้นะ...แม้เเธอ...ไม่รักกัน
แต่ใจฉัน...รักเธอ...สุดหัวใจ

ช่างยาวนาน...เหลือเกิน...ความเจ็บปวด
มันยิ่งยวด...เจ็บลึก...นึกบ้างไหม
ให้ใจเย็น...รอเธอ...นานเท่าใด
มันไม่ไหว....แล้วหนา...ลาก่อนเธอ
*********************
อยู่ใกล้เธอ...แต่เหมือน...ช่างไกลห่าง
ระยะทาง...แสนไกล...ใจหม่นไหม้
อยากจะรู้...ใจนัก...เธอรักใคร
จึงปิดซ่อน...หัวใจ..ไม่ให้เจอ

เฝ้ารอคอย...ความรัก...จนอ่อนล้า
ถึงเวลา...ต้องตัด...รักพร่ำเพ้อ
แม้อยากย้ำ...คำชัด...ว่ารักเธอ
ก็ต้องยอม...ปล่อยให้เก้อ...เธอไม่แล
**********************
คงต้อง...ลาเสียที
พอเท่านี้...ความรัก...ที่ไร้ค่า
ทุ่มให้กับ...เธอที่...ไม่ชายตา
พอดีกว่า...อยู่ไป...ก็ไร้เธอ

เมื่อไม่มี...ใจให้...กับฉันเลย
ทำไมถึง...นิ่งเฉย...ปล่อยฉันเก้อ
ขอย้ำนะ...ว่าฉัน...รักเพียงเธอ
และจะขอ...เลิกเพ้อ..จากนี้ไป

ลาก่อน...รักยาวนาน
***********************
อยากจะย้ำ...อีกครั้ง...ชัด-ชัดว่า
ตลอดมา...ฉันรัก...เธอเพียงไหน

แต่ต้องฝืน...ปล่อยมือ...และตัดใจ
ยอมเดินจาก...เธอไป...ด้วยคำลา
**********************

อยากถามใจเธอสักคำ

คนอยู่...กับเธอ...ทั้งคน
กลับไม่สน...ไม่ห่วงหา
กลับมองเมิน...ไม่สน...ไม่สบตา
อย่ารู้นักว่า...ค่าฉัน...เหลือเพียงใด

อยากถาม...ใจเธอสักคำ
ว่ายังจำ...วันแรก...ได้ไหม
วันที่เธอ...บอกว่ารัก...ฉันหมดใจ
ตอบหน่อยได้ไหม...เหลือเท่าไร...รักที่เคยให้กัน
**************************
หากฉันตาย...ไปต่อหน้า
เธอจะมี...น้ำตาให้...ฉันบ้างไหม

เมื่อความรัก...มันหมด...จากหัวใจ
เธอจะอาลัย...บ้างไหม...ถามสักคำ
**************************
อยากถาม...ใจเธอสักครั้ง
เคยฟัง...เพลงนี้...บ้างไหม
เพลงฉันคนนี้ก็คน...ของก๊อตไง
หรือเพลงเพื่ออะไร...ของอ่ำไงล่ะคนดี

อาจจะเก่า...ไปซักหน่อยนะ
แต่มันตรงใจฉัน...มากเลยล่ะ...สองเพลงนี้
เพลงสำคัญ...คือเพลงของก๊อต...อีกแล้วคนดี
อยากถามใจเธอสักคำเพลงนี้...ฟังจบแล้วช่วยตอบที...ว่ารู้สึกกับฉันยังไง
*****************************
อยากถาม...ใจเธอ...สักคำ
ยังจำ...วันนั้น...ได้ไหม
วันที่...รักเต็ม...หัวใจ
เธอฉัน...ไม่ไกล...จากกัน

อยากถาม...ใจเธอ...สักหน่อย
รักฉัน...ลดน้อย...หรือนั่น
ถึงจ้อง...แต่คิด...ร้ายกัน
เธอฉัน...นานวัน...หมางเมิน

อยากถาม...ใจเธอ...อีกหน
ฉันทำ...เธอหม่น...นานเนิ่น
หรือเธอ...เกลียดฉัน...เป็นพะเนิน
จึงเดิน...สู่หน...ทางชัง

อยากถาม...ใจเธอ...ให้แจ้ง
ทุกอย่าง...เธอแสร้ง...เธอสั่ง
ที่แท้...เธอเกลียด...เธอชัง
เธอจึง...คิดฝัง...ฉันจม
******************************
ไม่รักกัน...อีกแล้ว...ใช่ไหม
เธอถึงได้...เย็นชา...แบบนี้
หันมาตอบ...ฉันหน่อย...ซิคนดี
ว่าไม่มี...อีกแล้ว...รักให้กัน

*******************
อยากถาม...ใจเธอ...สักคำ
ว่ายังจำ...วันนั้น...ได้ไหม
วันที่เธอ...หว่านล้อม...ให้เชื่อใจ
คนอ่อนไหว...อย่างฉัน...จึงเชื่อตาม

ขอถามย้ำ...อีกสักที
ก่อนที่ฉัน...คนนี้จะ...สิ้นคำถาม
ตอนนี้คำ...ว่ารัก...ในนิยาม
มันถูกปราม...เอาไว้...ณ ที่ใด
**************************
ไม่รักกัน...อีกแล้ว...ไยไม่บอก
จะฝืนหลอก...ใจฉัน...ไปถึงไหน
ค่าความรัก....ลดต่ำ...ลงเมื่อใด
เหตุไฉน...ไม่แจ้ง...แถลงความ

อยากจะถาม...ใจเธอ...ให้รู้แจ้ง
ที่แสดง...ออกมา...ไยไม่ห้าม
รู้บ้างไหม...ฉันเจ็บ...เหน็บทุกยาม
จึงอยากถาม...ใจเธอ...เหลือเท่าใด
*************************
แยแส...กันหน่อย...ได้ไหม
เยื่อใย...ไฉน...หมดค่า
ทุกครั้ง...ที่ฉัน...สบตา
เย็นชา...เหลือเกิน...นะใจ

ความหวาน...ในครั้ง...ก่อนเก่า
มันเน่า...หมดหรือ...ไฉน
ถ้าหาก...ฉันตาย...ลงไป
เธอจะ...ร่ำไห้...ไหมเธอ
*************************
อยากถาม...ใจเธอสักคำ
ความเจ็บช้ำ...เธอจงใจสร้างมันขึ้นมา...ให้ฉันใช่ไหม
เธอต้องการบีบคั้น...ให้ฉัน...ยอมตัดใจ
เลือกหนทางใหม่...ที่ไม่มีเธอ

อยากถาม...ใจเธอสักคำ
การกระทำ...เหล่านั้น...เธอมิได้เผลอ
เธอจงใจ...ทั้งนั้น...รอให้ฉันมาเจอ
ให้ตกหลุมพรางของเธอ...ใช่ไหม...ถามสักคำ
************************
อยากถาม...ใจเธอสักคำ
ยังจำอดีต...เก่า-เก่า...เราได้ไหม
เคยร่วม...สนุกสนาน...มานานเท่าใด
ยังจำได้ไหม..ถามสักคำ

อยากถาม...ใจเธอสักหน่อย
อย่างน้อย-น้อย...ช่วยตอบ...อย่าพลอยขำ

อดีตที่ผ่านมา...มีแต่ฉัน...เท่านั้นที่จดจำ
แต่เธอซิกลับใจดำ...ลืมได้...เพราะเหตุใด

อยากถาม...ใจเธอสักคำ
ความเจ็บช้ำ...เธอชอบสร้างนัก...ซิใช่ไหม
ถึงได้แจกจ่าย...มันมาให้กับฉัน...ขอบใจนะขอบใจ
แต่ก็ยังสงสัย...ว่าทำไม...ทำได้ลง
**************************
อยากถาม...ใจเธอ...สักคำ
จะอำ...กันไป...ถึงไหน
ท่าที...เสแสร้ง...ที่ทำไป
รู้ไหม...ทำใจ...ฉันชา

ส่งยิ้ม...แต่ตา...เมินเฉย
เปิดเผย...กลับปิด...สิ้นค่า
ไม่เหลือ...รักที่...ให้มา
แล้วไย...ไม่ลา...ตรง-ตรง
***************************
อยากถาม...ใจเธออีกหน
ฝืนทน...มานาน...แล้วใช่ไหม
คบฉัน...เพราะสงสารใจ
แต่ไม่...เคยเลย...รักกัน

อยากถาม...ใจเธอ..สักหน่อย
ค่ารัก...ใช่น้อย...ลงเลยนั่น
แต่เพราะว่า...ฉันไม่...เคยได้มัน
จึงได้แค่นั้น...แค่รัก...แค่กลลวง
*************************
อยากถาม...ใจเธอ...สัำกคำ
จะอำ...กันนาน...เท่าไร
แสร้งรัก...แสร้งรั้ง...ทำไม
ทั้งที่...หัวใจ...เมินชา

อยากถาม...ใจเธอ...สักคำ
ฉันเจ็บ...ฉันจำ...รู้สา
ไม่ได้...เง่าโง่...ดั่งลา
อย่าคิด...ตบตา...อีกเลย
***********************

วันอาทิตย์ที่ 1 สิงหาคม พ.ศ. 2553

- - กลอนด้วยใจทรนง - -

กลอนด้วยใจทรนง

e009กลอนแด่ผู้ผิดหวัง...เสียหลัก...อกหัก...รักข้างเดียว
e009ก่อนที่...ความรู้สึกดีๆ...จะสีดำ
e009กลับไปเถิด
e009จบสิ้นกันที...คนหลายใจ
e009จุดยืน
e009ฉันเข้าใจ...
e009ฉันยินดี
e009ได้ยินไหม...
e009ธรรมดา...
e009น้ำตาคนเก่ง
e009พอเถอะ...ไม่คุ้มเลย
e009ไม่ขอจำ...ให้เปลืองใจ
e009ใส่กลอนหัวใจแสนโง่
e009หากหัวใจ...ไม่มั่นคง
e009อย่าหมายพบ...จบเท่านี้
e009อย่าทำเหมือนว่า...รักเธอที่เคยให้ฉัน...ยังอยู่เต็มหัวใจ

กลอนแด่ผู้ผิดหวัง...เสียหลัก...อกหัก...รักข้างเดียว

รักผิดหวัง...แพ้พ่าย...ที่ได้รับ
เธอต่างกอด...กำชับ...รักไว้มั่น
ทั้งที่รู้...ว่าเจ็บ...ว่าจาบัลย์
ทำไมถึง...ไม่บั่น...มันเสียที

ฉันเสียอีก...ไม่เคย...มีใครรัก
ไม่เคยผูก...สมัคร...รักแบบนี้

แบบที่เธอ...ให้เค้า...มาหลายปี
น่ายินดี...กับรัก...แม้มลาย

เธอผิดหวัง...แต่ฉัน...ไม่เคยหวัง
เธอรักพัง...แต่ฉัน...ไม่เคยพ่าย
เธอเจ็บปวด...แต่ฉัน...นั่งสบาย
แต่รู้ไหม...ฉันเดียวดาย...มาก่อนเธอ
****************************************
เกิดเป็นคน...ทนเถิด...อย่าเพียรท้อ
อย่าคิดก่อ....การร้าย...ให้ใจสิ้น

จงต่อตี...อุปสรรค...แล้วโบยบิน
ไปยังถิ่น...ของนักสู้...อย่าดูดาย

*************************************
เมื่อมีรัก...ที่นั่น...ย่อมมีทุกข์
ท่องไว้เถิด...ว่าสุข...ต้องลับหาย

ไม่คงมั่น...ดอกหนา...ตราบชีพวาย
เพราะความหมาย...ของสุข...คือทุกข์ตาม
************************************
เศร้าใจ...ทำไม...ไร้ประโยชน์
มีแต่โทษ...เศร้าไป...ก็ไร้ค่า
ดูตะวัน...ซิท่าน...ตรงเวลา
มิเคยบ่น...เมื่อยล้า...แม้เศร้าใจ

ท่านก็ยัง...สาดแสง...เพื่อส่องโลก
ไม่เคยโบก...มือลา...จากไปไหน
ยังคงมั่น...ส่องโลก...อยู่เรื่อยไป
ไม่หวั่นไหว...คนบ่น...คนนินทา
*************************************
อะไรที่...มันเป็น...ของเรา
ต่อให้เค้า..แย่งยื้อ...มันไปได้
สักวันนึง...ต้องกลับมา...ได้ดั่งใจ
เพราะยังไง..มันก้อ...ของของเรา

อะไรที่...ไม่ใช่...ของเรานั้น
ไม่มีวัน...จะเป็น...แม้จะเฝ้า
เพราะว่ามัน...ไม่ใช่...ของของเรา
ต้องกลับคืน...สู่เค้า...เจ้าของเดิม
************************************
ยิ่งใกล้กัน...รู้ไหม...ใจยิ่งเจ็บ
มันหนาวเหน็บ...มากจน...ทนไม่ไหว
ล้านความเจ็บ...เหน็บลึก...อยู่กลางใจ
นี่ใช่ไหม...คนอกหัก...มักพูดกัน

ดั่งกินแกง...เผ็ดร้อน...ในครั้งแรก
ลิ้นอาจแตก...ด้วยเผ็ด...รสเด็ดนั้น

แต่เมื่อกิน...แกงเผ็ด...ทุกทุกวัน
ความเผ็ดนั้น...ต้องทุเลา...และชินชา

ดั่งแม่เหล็ก...ขั้วเดียว...ย่อมจะผลัก
ไม่อาจรัก...กลมเกลียว...ได้เลยหนา
เหมือนรักที่...ง่ายไป...ไร้ราคา
เค้าจึงหา...ขั้วต่าง...ทิ้งขั้วเดิม
***********************************
อยากมีสุข...แค่ลืมทุกข์...จากใจหมอง
อย่าร่ำร้อง...ครวญหา...ความหม่นไหม้
สุขหรือทุกข์...นั้นขึ้น...อยู่ที่ใจ
จงเข้มแข็ง..ก้าวไป..ไขว่คว้าดึง

พยายาม...ต่อไป...ถ้าไม่ท้อ
คงมีรัก...ถักทอ...มาส่งถึง
รักที่เธอ...วาดไว้...ในคำนึง
คงได้ซึ้ง...สักวัน...จงหมั่นรอ

**********************************
จงเข้มแข็ง...ไว้นะ...เจ้าหัวใจ
อย่าอาลัย...โหยไห้...อาลัยเขา
จำไว้นะ...ว่าเรา...มีเพียงเงา
ที่สุขโศก...ทุกข์เศร้า...ร่วมชะตา

เกิดมาเพียง...คนเดียว...แสนเดี่ยวโดด
อย่าลิงโลด...เห็นเขา...นั้นเลอค่า

สักวันหนึ่ง...เค้าต้องทิ้ง...เอ่ยคำลา
คนที่เสีย...น้ำตา...ก็คือเรา

จะจากตาย...จากเป็น...ก็ต้องจาก
ต้องพลัดพราก...สักวัน...เราต้องเศร้า
เลิกยึดติด...คิดผูก...คำว่าเรา
เลิกหงอยเหงา...เฝ้าคอย...วันพ้นเวร
***************************************
อย่าร้องไห้...เลยคนดี
โลกใบนี้...ยังอยู่...ไม่ไปไหน
แค่หนึ่งคน...ที่เขา...ทิ้งเราไป
จะเศร้าไย...ในเมื่อ...ยังมีเรา

รักตัวเอง....คนข้างเคียง....ยังดีกว่า
จะโศกา...ครวญคร่ำ...พร่ำถึงเขา
ไม่ต้อนสน...แม้ใคร...ไม่รักเรา
โลกใบเก่า..ยังไม่เศร้า..เมื่อถูกทำ
**********************************
มาเตือนสติ...คนอกหัก
อาจปวดใจนัก...กับรักช้ำ...ในวันแรก
ธรรมดาเอง...โธ่เอ๋ย...อย่ามัวมานั่งแบก
กับรักที่แหลก...ไปแล้ว...ไม่หวนคืน

ทำไมไม่...มองไป...ข้างหน้า
ยังมีอีก...หลายปัญหา...รอให้เราขมขื่น
มีอีกหลายเรื่องราว...เป็นพลัง...ให้หยัดยืน
เพียงแต่วันนี้...อาจฝืนใจมากหน่อย...เท่านั้นเอง

โลกนี้...ไม่มีอะไร...แน่นอน
มีรุ่มร้อน...ย่อมมี...วันหรรษา
มีขื่นขม...ย่อมมีหวาน...นั้นตามมา
อย่าคิดว่า...สิ้นหวัง...แล้วจักตาย

การอกหัก...แม้มัน...จะเจ็บปวด
เหมือนหัวใจ...โดนหวด...ปวดไม่หาย

แต่การฝืน...ให้เขา...หลอกทำลาย
ไม่ยิ่งร้าย...กว่ากัน...เช่นนั้นลือ

ยอมให้เขา...บอกปัด...เสียดีกว่า
ได้เคียงข้าง...สัญญา...ที่ยึดถือ
แต่ร้างไร้...ใจรัก...แม้จูงมือ
ก็ไม่คือ...นักหรอก...ต้องปวดใจ
***********************************
รักตัวเอง...ให้มาก
อย่าเหมารัก...นำฝาก...ให้ใครเขา
จนหมดทุน...หัวใจ...เหลือเพียงเงา
จะโศกเศร้า...ทุกข์ช้ำ...พันทวี

ควรแบ่งใจ...ไว้บ้าง...เผื่อวันลา
หลั่งน้ำตา...เพื่อล้าง...ความหมองศรี
แต่อย่าหลั่ง...ดั่งบ้า...ผลาญชีวี
รักจะดี...อยู่ที่...เรารักเป็น
*********************************
ก้าวไป...ข้างหน้า
ฟันฝ่า...ความทุกข์...เฉียดใกล้
มินาน...ต้องพ้น...โดยไว
อย่ายอม...แพ้พ่าย...ตีตน

ยอมแพ้...ไม่คิดสู้
อายหมา...อายหมู...สิ้นกุศล
เสียดาย...ที่เกิด...มาเป็นคน
มีสิทธิ์...สร้างผล...ให้พ้นกรรม

************************************
ท้อแท้..ทำไม...หรือคน
พร่ำบ่น...ว่ายวน...ไข่วคว้า
มีสุข...ลืมทุกข์...ผ่านมา
สุขคลาย...หรรษา...เศร้าซม

เกิดขึ้น...ตั้งอยู่...ดับไป
จะมี...สิ่งใด...ไม่ขม

แม้แต่...พรหมฟ้า...ยังตรม
เมื่อบุญ...สั่งสม...หมดไป

จุติ...มาเกิด...เพื่อสร้าง
บุญบาป...เหมือนเดิม...เริ่มใหม่
สุขทุกข์...ย่อมเกิด...กับใจ
โศกเศร้า...เขลาไป...ป่วยการ
********************************
เธออาจ...เสียน้ำตา
ให้กับวันเวลา...ที่อยู่เคียงข้างเขา
เธออาจเสียดาย...กับการได้ใช้...คำว่าเรา
ความทุกข์ของเธอ...ไม่อาจจะบางเบา...ลงได้ต้องใช้เวลา

ความรัก...มันเกิดยาก
และลำบาก...ที่จะคอย...เฝ้ารักษา

เวลาที่คบกัน...สำคัญตรงไหน...กับการที่เขาจะบอกลา
เพราะสุดท้าย...เธอก็ต้องเสียน้ำตา...ที่ถูกเขาทิ้งอยู่ดี

เริ่มต้นใหม่...ดีกว่า
ท่องเอาไว้ว่า...พรุ่งนี้...ต้องดีกว่าวันนี้
น้ำตาหากจะหลั่ง...ต้องมีเหตุมีผล...เลิกฟูมฟายเสียที
เพราะความอาดูรมากมี...ไม่ใช่แค่นี้หรอก...ที่จะผ่านเข้ามา
************************************