โลกของฉัน...ยามฝัน...นั้นงดงาม
มีแต่ความ...เบิกบาน...มามอบให้
อยากจะพบ...อยากจะพูด...คุยกับใคร
โลกนี้เสก...สรรค์ให้...ได้ดังปอง
อยากจะหลับ...ฝันไป...ไม่ให้ตื่น
อยากจะชื่น...ระรื่นใจ...ไม่หม่นหมอง
อยากให้เธอ...เคียงคู่...อยู่ประคอง
อยากให้สอง...ตาเธอ...ชะเง้อคอย
แต่เมื่อตื่น...โลกนี้...ช่างมืดมิด
ไม่มีสิทธิ์...คิดไป...ใจเหงาหงอย
ไม่มีเธอ...ชะเง้อหา...ตั้งตาคอย
ไม่มีแม้...ร่องรอย...ความปราณี
สองแขนเธอ...กอดฉัน...ไม่ผันจิต
ยามนิมิต...คิดไป...ให้สุขศรี
แต่พอตื่น...ขึ้นมา...จากราตรี
กลับไม่มี...แม้เงา...ที่เฝ้ารอ
*********************************
เคยซิ...ความปวดร้าว...แม้ยามฝัน
ไม่อาจตัดมัน...จากมโน...สำนึกได้
ความเป็นจริง...ช้ำอยู่แล้ว..ยิ่งปวดใจ
แม้ยามพัก...หลับใหล...ยังเฝ้าครวญ
**************************
ยามตื่น...ฉันขื่น...ฉันขม
ยามหลับ...รื่นรมย์...สมหวัง
ยามตื่น...พ่ายแพ้...รักพัง
ยามหลับ...สมดั่ง...ฤทัย
จึงไม่...อยากตื่น...มาพบ
ความจริง...บัดซบ...หมองไหม้
อยากหลับ...นาน-นาน...ฝันไป
ว่าได้...เคียงใคร...ดั่งปอง
ความจริง...เย็นเยือก...เหน็บหนาว
ความฝัน...อุ่นราว...จันทร์ส่อง
ความจริง...อาทิตย์...จู่จอง
เผาใจ...แทบกอง...ต่อตา
***********************
ความชื่นฉ่ำ...ยามนิทรา
เป็นสิ่งปรารถนา...ที่สุดของฉัน
มีเธอเคียงข้าง...ไม่ห่างกัน
เริงรื่นอยู่ในความฝัน...แห่งรักท่ามราตรี...ประดับดาว
ไม่อยากตื่น...
มาทนกับความขมขื่น...และอรุณรุ่ง...ที่เหน็บหนาว
จับขั้วหัวใจทุกครั้ง...ที่ได้ฟังเรื่องราว
หยดน้ำตาพร่างพราว...เท่านั้น...เป็นเพื่อนใจ
อยากเริงรื่น...ในราตรีกาล
ที่แสนหวาน...ยามหลับฝัน...ต่อได้ไหม
ไม่อยากตื่น...มาพบเธอรายล้อม...ด้วยใครต่อใคร
ที่ไม่เคยสลักชื่อฉันเอาไว้...ในความทรงจำ...แม้สัักเสี้ยวของใจเธอ
***********************************
มีแต่ความ...เบิกบาน...มามอบให้
อยากจะพบ...อยากจะพูด...คุยกับใคร
โลกนี้เสก...สรรค์ให้...ได้ดังปอง
อยากจะหลับ...ฝันไป...ไม่ให้ตื่น
อยากจะชื่น...ระรื่นใจ...ไม่หม่นหมอง
อยากให้เธอ...เคียงคู่...อยู่ประคอง
อยากให้สอง...ตาเธอ...ชะเง้อคอย
แต่เมื่อตื่น...โลกนี้...ช่างมืดมิด
ไม่มีสิทธิ์...คิดไป...ใจเหงาหงอย
ไม่มีเธอ...ชะเง้อหา...ตั้งตาคอย
ไม่มีแม้...ร่องรอย...ความปราณี
สองแขนเธอ...กอดฉัน...ไม่ผันจิต
ยามนิมิต...คิดไป...ให้สุขศรี
แต่พอตื่น...ขึ้นมา...จากราตรี
กลับไม่มี...แม้เงา...ที่เฝ้ารอ
*********************************
เคยซิ...ความปวดร้าว...แม้ยามฝัน
ไม่อาจตัดมัน...จากมโน...สำนึกได้
ความเป็นจริง...ช้ำอยู่แล้ว..ยิ่งปวดใจ
แม้ยามพัก...หลับใหล...ยังเฝ้าครวญ
**************************
ยามตื่น...ฉันขื่น...ฉันขม
ยามหลับ...รื่นรมย์...สมหวัง
ยามตื่น...พ่ายแพ้...รักพัง
ยามหลับ...สมดั่ง...ฤทัย
จึงไม่...อยากตื่น...มาพบ
ความจริง...บัดซบ...หมองไหม้
อยากหลับ...นาน-นาน...ฝันไป
ว่าได้...เคียงใคร...ดั่งปอง
ความจริง...เย็นเยือก...เหน็บหนาว
ความฝัน...อุ่นราว...จันทร์ส่อง
ความจริง...อาทิตย์...จู่จอง
เผาใจ...แทบกอง...ต่อตา
***********************
ความชื่นฉ่ำ...ยามนิทรา
เป็นสิ่งปรารถนา...ที่สุดของฉัน
มีเธอเคียงข้าง...ไม่ห่างกัน
เริงรื่นอยู่ในความฝัน...แห่งรักท่ามราตรี...ประดับดาว
ไม่อยากตื่น...
มาทนกับความขมขื่น...และอรุณรุ่ง...ที่เหน็บหนาว
จับขั้วหัวใจทุกครั้ง...ที่ได้ฟังเรื่องราว
หยดน้ำตาพร่างพราว...เท่านั้น...เป็นเพื่อนใจ
อยากเริงรื่น...ในราตรีกาล
ที่แสนหวาน...ยามหลับฝัน...ต่อได้ไหม
ไม่อยากตื่น...มาพบเธอรายล้อม...ด้วยใครต่อใคร
ที่ไม่เคยสลักชื่อฉันเอาไว้...ในความทรงจำ...แม้สัักเสี้ยวของใจเธอ
***********************************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น