หน้าสุดท้าย...ในบันทึก...อย่านึกเลย

พอกันที...กับสิ่ง...ที่มีค่า
เก็บน้ำตา...กลับมา...อย่าไปฝัน
ความห่วงใย...ไร้ค่า...เกินผูกพัน
เพราะเธอนั้น...คงรำคาญ...ฉันเต็มที

ความห่วงใย...ให้เธอไป...ก็ไร้ผล
กลายเป็นคน...น่ารำคาญ...มารสุขี
เธอจึงหลบ...หน้าไป...สิ้นไมตรี
ความอารี...นี้คงผิด...เป็นพิษภัย

คงเพราะเธอ...มีคน...ที่ล้นค่า
ปรารถนา...จะครองคู่...อยู่อาศัย
ที่แห่งนั้น...มันไม่เหลือ...เผื่อให้ใคร
เพิ่งเข้าใจ...ในวันนี้...ที่เธอเมิน

จะหันหลัง...ให้เธอ...ที่เผลอเกี่ยว
เหมือนข้าวเหนียว...เหลียวรอน้ำ...จำห่างเหิน
เหมือนดอกหญ้า...กาดำ...ต่ำเหลือเกิน
จึงขอเดิน...เผชิญโลก...ที่โศกครอง

ฉันมาลา...เท่านั้น...อย่าหันหนี
คืนบันทึก...จากฤดี...ที่เจ้าของ
สิทธิ์ของฉัน...จริงแท้...ได้แค่มอง
ไม้ได้เพรียก...เรียกร้อง...จะครองเธอ

ไม่ต้องทำ...หน้าเบื่อ...ถึงปานนั้น
เพราะว่ามัน...ทำฉันเจ็บ...อยู่เสมอ
แค่จะมา...ลาไป...ให้ไกลเธอ
ข้อเสนอ...พอหรือไม่...ให้เธอฟัง

ต่อจากนี้...คงไม่มี...คนน่าเบื่อ
ที่คอยเกื้อ...เผื่อใจ...เก็บไปฝัง
ความห่วงใย...ไมตรี...ที่จีรัง
จะหันหลัง...พังมัน...ให้วอดวาย

ไม่ต้องทน...เหม็นหน้า...กาดำอีก
จะหลบหลีก...ปีกหงส์...สู่ดงหวาย
ต่อแต่นี้...เธอคงสุข...เมื่อทุกข์คลาย
หน้าสุดท้าย...ในบันทึก...อย่านึกเลย
***********************

นับตั้งแต่วันนี้...
เธอไม่ต้องหลบหนี...ฉันไป...อีกแล้วหนา
ฉันคืนให้...กับอิสระ...ที่เคยมีมา
ไม่ต้องหลบหน้า...ฉันอีก...ฉันจะไป

จะไม่อยู่...คอยเกะกะ...ให้รำคาญ
จะไม่ขาน...คำรัก...ให้คลื่นไส้
จะขอจบ...บันทึก...จากหัวใจ
จบอย่างไร...ช่างเถิด...อย่านึกเลย
***********************
หน้าสุดท้าย...ในบันทึก
คำจารึก...จากใจช้ำ
เจ็บปวด...ทุกข์ระกำ
เก็บงำ...มาช้านาน

ไม่ต้อง...ห่วงกังวล
เหตุผล...นี้ไม่ผลาญ
ให้เธอ...ต้องร้าวราน
อย่าหว่าน...เลยเยื่อใย
**********************
สบายใจ...เถิดคนดี
นับจากนี้...จะไม่มา...ให้แลเห็น
สบายใจ...เถิดหนอ...คนชาเย็น
ฉันนี้แหละ...จะเป็น...คนจากไป

เมื่อเกะกะ...ขวางทาง...มานมนาน
ถูกมองผ่าน...อย่างคน...ที่สิ้นไร้
สิ้นคำลา...จดหมาย...จากหัวใจ
จบเช่นไร...อย่าได้...นึกถึงเลย
************************