กลอนนี้แด่เธอ...ที่ฉันรัก กลับมาเถิด...ความรักแห่งข้า ขอโทษจริงๆ ขอโทษนะ...ที่ใจอ่อนเกิน ขอบคุณ..เยื่อใย..ที่ให้..ในวันช้ำ คนสุดท้าย...ที่อยากเป็น ความรักของฉัน...ไม่เคยหลับตา แค่คน..ที่คุ้นเคย ใจร้าว ฉันคง...คิดไปเอง ช้ำเอย..ช้ำใจ ซ่อนสะอื้น ทรมานเหลือเกิน ท่ามกลางสายฝน...กับหัวใจคนเฝ้ารอที่รัก... เทพบุตร..สุดแสนร้าย บทกลอนฉัน...มันไม่หวาน บันทึกช้ำฝาก... ฝืนต่อไม่ไหว...ไม่มีอะไรทดแทน ไม่นึกเลย... ยอมบ้า..เพราะรักเธอรักครั้งแรก รู้แก่ใจสายสวาท..ไม่อาจดึงแววตา...ที่ไร้รักเศร้าใจ..ลำพัง..เหว่ว้า..อาดูร สายลม...เจ้าเอย สิ่งสุดท้ายคือน้ำตาสุดท้ายก็ไม่พ้นคำว่าปวดใจ สุดท้าย...เธอก็...เลือกเขาเสียงจากใจที่ไร้ค่า สำหรับหัวใจ..สุดไร้ค่า หัวใจสะอื้นหากย้อนเวลาได้หลั่งน้ำตา..ใต้ไทรโศกอย่าทำลาย...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น