หัวใจ...อยากโง่...เองนี่นะ
สมควร...แล้วล่ะ...ที่เป็นแผล
ทั้งที่...รักเธอ...แท้แท้
เธอกลับ...ไม่แล...ไม่เหลียวมอง
โง่จน...สุดเปรียบ...จริงจริง
เจ็บยิ่งกว่า...ถูกทิ้ง...ให้หม่นหมอง
เจ็บกว่า...ถูกหลอก...เกี่ยวดอง
เพราะเจ็บ...ฉันจอง...ของฉันเอง
**********************************
เธอจะนึก...ถึงวันเก่า...เพื่ออะไร
ในเมื่อใจ...เธอเอง...มีแต่เค้า
ที่ผ่านมา...ฉันเอง...ที่หูเบา
ให้เธอหลอก..สวมเขา...อย่างโง่งม
ลืมฉันเลย...ว่าเคย...โง่แค่ไหน
ต่อนี้ไป..ไม่มี...แล้วรักขม
ไม่มีแล้ว...ผู้หญิง...ที่โง่งม
มีแต่สม...เมื่อเธอ...เจ็บปางตาย
********************************
ตอนนี้...หัวใจ...ของฉัน
คงมั่น...ในคำ...ว่างเปล่า
ไม่มี...รักมา...มอมเมา
ให้ใจ...โง่เขลา...เฝ้ารำพึง
ไม่เจ็บ...ไม่ปวด...ชอกช้ำ
ไม่ต้อง...ระกำ...ยืนอึ้ง
ไม่ต้อง...ยื้อรัก..ฉุดดึง
เพราะเลิก..หลงซึ้ง..คำลวง
*******************************
เมื่อเจ็บแล้ว...ก็ควรจะ...เข็ดเสียที
อย่าไปพลี...เผลอทุ่ม...ความรักให้
อย่ากลับมา...เป็นลา...ให้กับใคร
ขังเอาไว้...ใจแสนโง่...ล็อคลงกลอน
***************************
ใส่กลอน...ให้แน่นหนา
อย่าปล่อยอุรา...เตลิดมาหลง...ว่ารักนั้นชื่นฉ่ำ
ขังเอาไว้...และคอยสอน...ให้จดจำ
ว่ายามเจ็บ...ปวดช้ำ...เป็นเช่นไร
หัวใจเอ๋ย...หัวใจ...ที่แสนโง่
แม้อดโซ...ความรัก...และความใคร่
แต่ไม่นาน...ดอกหนา...เจ้าหัวใจ
จะชินชา...กับรักได้...และไม่แคร์
******************************
ใส่กลอน...หัวใจ...แสนโง่
ฉาวโฉ่...มานาน...แล้วหนอ
เมื่อรัก...มันคุด...ติด ร.
ก็ขอ...ทวงคืน...หัวใจ
มารยา...แย่งของ...คนอื่น
มันขื่น...มันข่ม...แค่ไหน
จงจำ...ไว้นะ...หัวใจ
อย่าอ่อน...อย่าไว้...ยอมฟัง
บอกปัด...สัมพันธ์...แสนลวง
ถอดบ่วง...บัดสี...หยุดยั้ง
จากนี้...ขอจบ...ขอพัง
ให้เป็น...ความหลัง...แสนเลว
******************************
สมควร...แล้วล่ะ...ที่เป็นแผล
ทั้งที่...รักเธอ...แท้แท้
เธอกลับ...ไม่แล...ไม่เหลียวมอง
โง่จน...สุดเปรียบ...จริงจริง
เจ็บยิ่งกว่า...ถูกทิ้ง...ให้หม่นหมอง
เจ็บกว่า...ถูกหลอก...เกี่ยวดอง
เพราะเจ็บ...ฉันจอง...ของฉันเอง
**********************************
เธอจะนึก...ถึงวันเก่า...เพื่ออะไร
ในเมื่อใจ...เธอเอง...มีแต่เค้า
ที่ผ่านมา...ฉันเอง...ที่หูเบา
ให้เธอหลอก..สวมเขา...อย่างโง่งม
ลืมฉันเลย...ว่าเคย...โง่แค่ไหน
ต่อนี้ไป..ไม่มี...แล้วรักขม
ไม่มีแล้ว...ผู้หญิง...ที่โง่งม
มีแต่สม...เมื่อเธอ...เจ็บปางตาย
********************************
ตอนนี้...หัวใจ...ของฉัน
คงมั่น...ในคำ...ว่างเปล่า
ไม่มี...รักมา...มอมเมา
ให้ใจ...โง่เขลา...เฝ้ารำพึง
ไม่เจ็บ...ไม่ปวด...ชอกช้ำ
ไม่ต้อง...ระกำ...ยืนอึ้ง
ไม่ต้อง...ยื้อรัก..ฉุดดึง
เพราะเลิก..หลงซึ้ง..คำลวง
*******************************
เมื่อเจ็บแล้ว...ก็ควรจะ...เข็ดเสียที
อย่าไปพลี...เผลอทุ่ม...ความรักให้
อย่ากลับมา...เป็นลา...ให้กับใคร
ขังเอาไว้...ใจแสนโง่...ล็อคลงกลอน
***************************
ใส่กลอน...ให้แน่นหนา
อย่าปล่อยอุรา...เตลิดมาหลง...ว่ารักนั้นชื่นฉ่ำ
ขังเอาไว้...และคอยสอน...ให้จดจำ
ว่ายามเจ็บ...ปวดช้ำ...เป็นเช่นไร
หัวใจเอ๋ย...หัวใจ...ที่แสนโง่
แม้อดโซ...ความรัก...และความใคร่
แต่ไม่นาน...ดอกหนา...เจ้าหัวใจ
จะชินชา...กับรักได้...และไม่แคร์
******************************
ใส่กลอน...หัวใจ...แสนโง่
ฉาวโฉ่...มานาน...แล้วหนอ
เมื่อรัก...มันคุด...ติด ร.
ก็ขอ...ทวงคืน...หัวใจ
มารยา...แย่งของ...คนอื่น
มันขื่น...มันข่ม...แค่ไหน
จงจำ...ไว้นะ...หัวใจ
อย่าอ่อน...อย่าไว้...ยอมฟัง
บอกปัด...สัมพันธ์...แสนลวง
ถอดบ่วง...บัดสี...หยุดยั้ง
จากนี้...ขอจบ...ขอพัง
ให้เป็น...ความหลัง...แสนเลว
******************************
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น