อิฐเก่าเล่าตำนาน

ก้มกราบดิน...ถิ่นเก่า...อโยธยา
อนิจจา...ไม่อาจ...จะเรืองรุ่ง
ถูกพม่า...เผาซ้ำ...เมื่อเสียกรุง
ไปผดุง...เจดีย์...ชเวดากอง

เห็นทองที่..เจดีย์..ชเวดา
นองน้ำตา...ทุกครั้ง...ใจหม่นหมอง
ทองที่มี...แห่งกรุง...ที่เรืองรอง
ต้องมาครอง...เศษซาก...อิฐหินปูน
**************************
ซากปรัก...หักพัง...ของกรุงเก่า
มันแสนเศร้า...สุดช้ำ...เพราะไส้ศึก
เลวระยำ...ลืมหม้อรก...โหดคะคึก
ไม่สำนึก...ถึงคุณ...ของแผ่นดิน


หวังลาภยศ...เงินทอง...ลืมยางข้าว
ลืมจอมเจ้า...เหนือหัว...ผู้ครองถิ่น

หลอกลวงได้...แม้แต่...เจ้าแผ่นดิน
ธรณิน...ควรสูบ...ไปลงทัณฑ์

วัดวาอาราม...แห่งกรุงศรี...ที่เคยเด่น
เหลือแต่ซาก...แลเห็น...ให้โศกศัลย์
อโยธยา...เสียกรุง...สุดจาบัลย์
อยากย้อนวัน...คืนกลับ...ห้ามกลลวง
*******************
อิฐเก่า...เล่าตำนาน
สุดสะท้าน...ในวังจิต
นี่หรือ...อสรพิษ
แสร้งเป็นมิตร...เพื่อเงินทอง

ขายชาติ...ขายบ้านเมือง
ความรุ่งเรือง...ก็ปล่อยล่อง

แม้แต่...องค์จอมทอง
ยังไม่ครอง...ราชธรรม

หลงรส...ของนารี
จนป่นปี้...มีแต่ช้ำ
รู้ตัว...เมื่อสิ้นกรรม
แผ่นดินฉ่ำ...รอยเลือดไทย
**********************
ชาติอื่นเลว...ไม่เท่า...ชาติเราชั่ว
ไม่คิดกลัว...เวรกรรม...จะตามไล่
เปิดประตู...ให้ข้าศึก...บุกเข้าไป
โอ้หัวใจ...เลวชาติ...ลืมแผ่นดิน

เห็นข้าศึก...เหยียบแผ่นดิน...ของพ่อแม่
มันไม่แคร์...กลับช่วย...กันหยามหมิ่น

หวังเพียงยศ...ตำแหน่ง...ที่ได้ยิน
พอศัตรู...สมจินต์...ก้อฆ่ามัน

จึงไม่เหลือ...อโยธยา...เพราะไส้ศึก
นั่งระลึก...ถึงอดีต...ที่ขีดคั่น
นเรศวร...กู้ชาติ...เพื่อใครกัน
แสนจาบัลย์...จริงหนอ...ลูกหลานเลว
*****************************
ฤาจะย้อน...คืนวัน...อันศัีลย์โศก
มาไหวโยก...แผ่นดิน...ให้ชอกช้ำ
ฤาจะถูก...ร้อยหวาย...ถูกกระทำ
ดั่งรอยกรรม...ย้ำเจ็บ...กันอีกครา

ด้วยไม่รัก...สามัคคี...จึงแพ้พ่าย
ด้วยแบ่งฝัก...แบ่งฝ่าย...จนสิ้นท่า

ด้วยลืมตน...ลืมชาติ...กำเนิดมา
จึงปิดตา...ปิดหู...ไม่ดูดี

ลืมพระคุณ...ยางข้าว...แผ่นดินไทย
ไปลงใฝ่...ต่างชาติ...ขายศักดิ์ศรี
สิ้นอยุธยาแล้ว...หลายร้อยปี
จะสิ้นกรุง...เทพฤานี้...เชิญคิดเอา
*********************
เสียดายที่...เคยพลี...เลือดเนื้อให้
ลูกหลานไทย...ได้ดี...แล้วลืมค่า
บรรพชน...หนหลัง...ตรากตรำมา
อนิจจา...บัดนี้...แบ่งแยกไป

คำว่าไม่...เป็นทาส...ชาติผู้อื่น
คงยิ้มรื่น...ยืนหยัด...อยู่มาได้
คือคุณค่า...ของคำ...ว่าชาติไทย
แล้วไฉน...กลับแตก...สามัคคี

บางระจัน...พลีเลือด...เพราะขุนนาง
มันเข้าข้าง...ศัตรู...ผู้่บัดสี
อยุธยา...ราบคาบ...แพ้ไพรี
เพราะไม่มี...ความรัก...ร่วมจิตใจ

จึงเสียเมือง...ให้พม่า...มันสับโขก
วิปโยค...ย่อยยับ...หาจำไม่
คิดย้อนรอย...ความพ่าย...หรือชาติไทย
อายอิฐเก่า...กันบ้างไหม...ลองใคร่ดู
**********************